جهان اقتصاد نگاهی به نمایشگاه بیست‌ونهم صنعت نفت گزارش می دهد نفت همچنان طلای سیاه است؟
گلناز پرتوی مهر
درحالی‌که تهران در اردیبهشت ۱۴۰۴ میزبان بیست‌ونهمین نمایشگاه بین‌المللی نفت، گاز، پالایش و پتروشیمی بود، این رویداد بار دیگر فرصتی شد برای گردهمایی بزرگ‌ترین بازیگران صنعت انرژی کشور؛ از شرکت‌های دولتی و خصوصی گرفته تا نهادهای پژوهشی، دانشگاهی و حتی هیأت‌های خارجی. اما با همه شکوه ظاهری، یک پرسش قدیمی بار دیگر بر سر زبان‌ها افتاد: «آیا صنعت نفت همچنان به چنین نمایشگاهی نیاز دارد؟»
این نمایشگاه در سال‌های گذشته به عنوان ویترینی برای توانمندی‌های فنی و صنعتی کشور عمل کرده و بستری برای دیپلماسی انرژی، توسعه بازار و تعاملات فناورانه بوده است. اما مخالفان برگزاری آن، نمایشگاه را تکراری، پرهزینه و ناکارآمد توصیف می‌کنند و معتقدند بخش بزرگی از تعاملات صنعت نفت باید به صورت هدفمند، متمرکز و در بسترهای تخصصی‌تری مانند کنسرسیوم‌ها و اتاق‌های فکر انجام شود.
در نقطه مقابل، موافقان بر این باورند که حضور هزاران فعال صنعت از داخل و خارج کشور در یک فضای فشرده چهارروزه، هنوز هم بی‌بدیل است؛ جایی که مدیرعامل، تکنسین، استاد دانشگاه، و حتی سفیر کشور خارجی رو در رو به گفت‌وگو می‌نشینند. امسال نیز حضور شرکت‌هایی چون پتروپارس، پتروایران، اویک، آریاساسول، زاگرس و هلدینگ‌های بزرگ مانند خلیج فارس و پارسیان، نشان داد که همچنان این نمایشگاه جایگاهی راهبردی دارد.
نمایشگاه بیست‌ونهم، با تمام فرصت‌ها و چالش‌هایش، بار دیگر آینه‌ای شد برای بازتاب دغدغه‌های بزرگ صنعت انرژی کشور؛ از توسعه زنجیره ارزش و تأمین خوراک تا صادرات، مهندسی و آینده‌پژوهی در دنیایی که انرژی در آن دیگر فقط نفت نیست.
اما شاید پاسخ نهایی به آن پرسش قدیمی، هنوز در راه باشد: صنعت نفت، با وجود تمام تحولات جهانی، همچنان به هم‌افزایی، نمایش توان داخلی و تعاملات بین‌المللی نیاز دارد. و نمایشگاه نفت، اگرچه باید خود را بازآفرینی کند، اما هنوز هم می‌تواند سکوی پرتابی برای این اهداف باشد.
