قافله سلحشوران تا افق آزادی
گلناز پرتوی مهر
صبح دیروز هفتم تیرماه 1404 ، وقتی آسمان تهران هنوز در روشنای نیمه‌سحر بود، میدان انقلاب رنگ شد؛ رنگ پرچم خونین شهدایی که با دستان مردم بدرقه شدند. از ساعت ۸ صبح، موجی عظیم از مردان، زنان، جوانان، دانشجو و خانواده شهدا، از میدان انقلاب تا میدان آزادی، هم‌آوا و بی‌وقفه در صفی بی‌انتها، پیکر مطهر شهیدان مقاومت، از جمله فرماندهان، دانشمندان هسته‌ای، زنان و کودکان را بدرقه کردند.
آنگاه‌که سیل جمعیت به فریاد «یا حسین» و «لبیک یا خامنه‌ای» پاسخ می‌داد، خیابان‌های پایتخت به رقصی هماهنگ درآمد؛ رقصی از عزت و اراده. تصویری که روز گذشته جهانیان دیدند، روایتگر انسجام مردمی در لحظه‌ای حیاتی بود.
شور حسینی و فضای محرم، با نوحه‌سرایی و سینه‌زنی، حالتی روحانی به مراسم بخشیده بود. نواهای حماسی در دل میدان انقلاب تا آزادی پیچید؛ گویی این وداع، بیشتر از آنکه گریه باشد، بیعتی دوباره با راه شهیدان بود. تهران، تبدیل به کربلای مقاومت شد.
دیروز، تهران به احترام قافله شهدا، ایستاد. ادارات دولتی، بانک‌ها، مدارس و حتی خطوط مترو تعطیل یا رایگان اعلام شدند تا آحاد مردم بتوانند در این آیین ملی حضور یابند. وزرا، نمایندگان مجلس، هنرمندان، روحانیون و حتی چهره‌های سیاسی منتقد دولت نیز در این مراسم حاضر بودند؛ این خود نشانه‌ای از وحدت فراتر از جناح‌ها بود.
رسانه‌های بین‌المللی با تمرکز بر حضور پرشمار مردمی، روایت غالب این مراسم را نه صرفاً یک آیین عزاداری، بلکه «نماد مقاومت ملی ایران در برابر تجاوز اسرائیل» خواندند. تصاویر هوایی از میدان انقلاب تا آزادی، ایران را به تیتر نخست بسیاری از رسانه‌ها بازگرداند. صدای شهدای این جنگ تحمیلی، پژواکی جهانی یافت.
در حالی که بسیاری گمان داشتند فشارهای جنگی و روانی، جامعه ایران را دچار انفعال یا خستگی کند، مراسم دیروز ثابت کرد که سرمایه اجتماعی کشور هنوز زنده، فعال و مقاوم است. ترکیب حماسه، سوگ و ایستادگی در دل مراسم روز گذشته، حکایت از آمادگی ملی برای مواجهه با هر تهدید بیرونی دارد.
در این مراسم، نه‌تنها مردم و مسئولان، بلکه قلب‌های بریده از سیاست، بار دیگر با مفهوم «شهید» پیوند خوردند. شعارهایی که مردم سردادند، خالی از خشونت سیاسی و سرشار از وحدت ملی بود. این یعنی شهید، هنوز هم موثرترین زبان گفت‌وگوی ملت و حکومت در جمهوری اسلامی است.
تشییع شهدای حملات اسرائیل به ایران، فقط یک مراسم نبود؛ پیام بود. پیامی از مقاومت، انسجام، مظلومیت و ایستادگی. مردم، با بدرقه شهدا، هم‌زمان با گریه، بیعت کردند؛ با ایران، با عزت، با آینده. در میانه جنگ روایت‌ها، تهران برگ زرینی دیگر به کتاب قطور مقاومت اضافه کرد. و این بار، قلم این برگ را نه تاریخ‌نگاران، بلکه ملت نوشتند.
