آداب تامین مالی نامتورم!

شوربختانه لایحه بودجه در مملکت ما، همزادی دیرینه و دیرپا دارد که از عهد بوق‌های جارچی‌ها، وبال گردن ملت است و نامش کسری بودجه است! این پدیدار لزج مالی که همچون بختک بر روی اقتصاد ایران افتاده است، به کمک فرزند خلف خود _تورم_ دهه‌هاست که مشغول سرکیسه کردن ملت ایران هستند.

شیوه‌های مواجهه دولت با این پدیده در ایران، معمولا به عقل جن و پری هم خطور نمی‌کند و با این حال، همواره در موعد سررسید یک لایحه بودجه، دستاوردهای نامحسوس، همه چوب_خط‌ها را پر کرده و سقفش را شکافته اما آخرش دخل با خرج نمی‌خواند و هشت ملت گرو نه دولت خواهد بود!

شاید شیخ اجل این روزها را می‌دید که گفت:

بر احوال آن ملک باید گریست

که دخلش بود نوزده، خرج بیست!

تایپنده این سطور بر این باورست که علاوه بر معجزات ابتکاری محیرالعقول دولت‌مردان، که دخل هر خرجی را در مملکت می‌آورد، راهکارهای وجود دارد که در بلاد کفر فرنگستان آزموده شده و امتحان خودش را پس داده، یک بار هم که شده مورد اجرا قرار گیرند.

از جمله شیوه‌های تامین درآمد موقت برای دولت که مصون از نرخ تورم باشد، اوراق T.I.P.S یا اوراق مصون از تورم است که دولت بدون پا کردن در کفش پاشنه بلند شبکه بانکی و دستکاری نرخ بهره، می‌تواند این اوراق را به فروش برساند و حالش را ببرد!

چوب جادویی این اوراق، در نرخ سود سررسید است که همواره باید بالاتر از نرخ تورم باشد! بدین معنا که اگر تورم در ایران معادل ۵۰ درصد است، دولت این اوراق را با نرخ ۵۲ درصد سود، به مشتریان بفروشد؛ این گونه، خریداران یقین دارند که دولت ولو به رغم میل قلبی اش، توانایی کاهش ارزش دارایی‌های سرمایه‌گذاری را ندارد و مجبور است دست و پای خودش را بدون دستکاری در آمار، جمع و جور کند. فایده‌اش برای دولت هم در این است که وقتی ببیند که یک سال بعد، باید با اسکونتش، پول مردم را به آن‌ها برگرداند، گوشی دستش خواهد آمد و کمی انضباط مالی و پولی به خرج خواهد داد. از محل به خرج دادن این انضباط هم، نرخ تورم فروکش می‌کند و هم دولت و هم خریداران، سودش را می‌برند. به تعبیر حضرت حافظ:

هرچند آزمودم، از وی نبود سودم

من جرب المجرب، حلت به الندامه!