گازکُشی!
گروه اقتصاد کلان_هاجر پاپری مقدم: یکی از شگفتی های عرصه صنعت در کشور، مجمتع های پلیمری و صنایع بالادستی پتروشیمی هستند. نخست به دلیل ارزانی شدید قیمت خوراک این شرکت‌ها که تقریبا در تمامی لوایح بودجه سالانه از سال های نخست دهه هفتاد خورشیدی تا سال های آغازین سده جدید، از ۳ سنت در هر کیلو (۳۰ دلار در هر تن) تجاوز نکرده است. این در شرایطی است که از سویی توانگری مالی این شرکت‌ها بسیار ممتاز بوده و از سوی دیگر، نرخ تورم در کشور همواره به شکل میانگین از مرزهای ۳۰ درصد فراتر بوده است. با این حال قسمت خوراک پتروشیمی تا کنون دست نخورده باقی مانده است و زمزمه‌های سه برابر شدن آن برای سال جاری توسط دولت به گوش می‌رسد.
سیاست‌گذاران صنعت پلیمر در کشور، بدون توجه به قابلیت‌های اقتصادی این صنعت و همچنان بدون التفات به صنایع استراتژیک پایین دستی در این حوزه، اقدام به گسترش چشمگیر دامنه طرح‌های آروماتیکی، الفینی، اتیلیک، پارازایلین و پی.وی.سی، به رغم مصرف شدید گاز، آورده چشمگیری ندارند! به طوری که قیمت هر تن محصولات پلیمری صادراتی به طور میانگین در بازارهای جهانی حدود ۳۸۰ دلار است و این در شرایطی است که قیمت گاز مایع ال.ان.جی، در بازارهای جهانی حدود ۵۰۳ دلار در هر تن است و این بدین معناست که یک تراز منفی ۱۲۳ دلاری گازی، با تولید و صادرات هر تن محصولات پلیمری بالادستی در کشور، پدیدار می‌شود و به طرز عجیبی از چشم عموم سیاست‌گذاران پنهان مانده است. به عبارت دیگر، هنگامی که هزینه همین خوراک ۳۰ دلاری در هر تن نیز از ارزش کل رقم صادراتی کسر شود، بهای خالص این صادرات، کمتر از ۳۵۰ دلار در هر تن است و این رقم ناترازی با مزیت های صادراتی گاز را، بیش از ۱۵۳ دلار در هر تن می‌رساند!
این در شرایطی است که اگر ایران همین مقدار گاز مصرفی را مصروف صادرات می‌کرد، از قدرت چانه‌زنی بین‌المللی بیشتری برخوردار بود و امکان سرمایه‌گذاری قابل توجهی در صنعت گاز کشور را فراهم می‌ساخت.
گازکشی دولت به این صنایع، یا باید مبتنی بر قیمت‌های روز جهانی خوراک باشد و یا این صنایع در پی ایجاد محیط‌های انباری سرپوشیده مناسب برای واردات ذخایر میعانات گازی باشند. سیاست گازکُشی هر چه سریع‌تر باید در کشور متوقف شود.
