«جهان اقتصاد» گزارش می دهد بهره برداری توسعه میادین مشترک در کما؟!

توسعه میادین مشترک نفت و گاز از جمله عوامل حیاتی در پیشبرد رشد و توسعه اقتصادی کشور است. این میادین که با کشورهای همسایه اشتراک دارند، اگر به درستی بهره‌برداری نشوند، دیگران در رقابت برنده خواهند شد و بهره‌وری بیشتری از این منابع را خواهند داشت. در نتیجه، ضروری است که به عنوان یک کشور مستقل، به دلیل اهمیت این صنعت و نیز نیاز به مشارکت بخش خصوصی در سرمایه‌گذاری، با ارائه بسترها و شرایط مالی مناسب امکان حضور فعال بخش خصوصی را در توسعه و بهره‌برداری از این میادین؛ فراهم آوریم.

با توسعه میادین مشترک نفت و گاز با تاکید بر حفظ سرمایه بخش خصوصی و ایجاد سود بیشتر، امکان تولید درآمد پایدار و ایجاد اشتغال برای جامعه فراهم می‌شود. این اقدامات نه تنها به توسعه اقتصادی کشور کمک می‌کنند، بلکه به افزایش رفاه و آسایش اجتماعی نیز کمک می‌کنند. از این رو، ایجاد بسترهای مناسب برای جذب سرمایه‌گذاری بخش خصوصی در توسعه میادین مشترک نفت و گاز، به عنوان یک راهبرد حیاتی، باید توسط دولت و مسئولان اقتصادی مدنظر قرار گیرد. در نتیجه، این تلاش‌ها باعث می‌شود که توسعه میادین مشترک نفت و گاز به یک موفقیت برجسته در مسیر رشد و پیشرفت اقتصادی کشور تبدیل شود.

منابع نفت و گاز محدودند و هر روز هم از میزان‌شان کاسته می‌شود و از سوی دیگر، سوخت‌های فسیلی به واسطه تأثیرات سوئی که بر زیست‌بوم کره زمین می‌گذارند، اگر جایگزین مطمئنی برای‌شان پیدا شود، جایگاه و ارزش خود را در صنعت و اقتصاد جهان از دست خواهند داد؛ چنان‌که امروز شاهد گسترش سوخت‌های پاک و انرژی‌های سبز هستیم؛ ازاین‌رو حتی این احتمال وجود دارد که زودتر از آنکه منابع نفت و گازمان تمام شود، بی‌ارزش و بی‌مشتری بماند.

تجربه همان‌هایی که مانند ما منابع خدادادی دارند، چه در داخل کشورشان و چه در میادین مشترک؛ اما با نگاهی متفات، درآمدهای حاصل از فروش نفت و گازشان را در عوض هزینه‌کرد برای بودجه‌های جاری به کانال‌های سرمایه‌گذاری هدایت‌ کرده و امروز، فصل خوشه‌چینی‌شان رسیده؛ کشورهایی مانند نروژ یا همسایگانی مانند امارات و قطر.

نفت و گاز برای این کشورها سرمایه ملی بوده، سرمایه را سرمایه‌گذاری کردند و هزینه‌های‌شان را هم از کنار همان سرمایه‌گذاری‌ها تأمین می‌کنند؛ نگاهی که شاید در کشور ما با راه‌اندازی حساب ذخیره ارزی و بعد هم صندوق توسعه ملی گام‌های نخستینش برداشته شد؛ اما از همان گام نخست و قدم اول فراتر نرفت؛ چراکه این مهم، نیازمند عزمی ملی و خواستی همگانی است؛ اینکه منابع ملی را به کانال سرمایه‌گذاری هدایت کنیم تا حق آیندگان را هم حفظ کنیم و سهم آنها را هم پیش‌خور نکنیم، نیازمند همراهی و همگامی همه سیاست‌گذاران و تصمیم‌گیران و مجریان است.

به گفته کارشناسان کشوری مانند قطر که میدان گازی پارس جنوبی را با ما به اشتراک دارد، نه‌تنها با تمام توان و ظرفیت در حال برداشت است؛ بلکه همواره و هرروزه سرمایه‌گذاری در این میدان را افزون می‌کند تا کاهش افت فشار در پی برداشت‌ مستمر، حجم تولید و صادرات‌شان را کاهش ندهد؛ اما ما در این سوی مرز تنها اقدامات آنها را به نظاره نشسته‌ایم و قدم از قدم برنمی‌داریم.