امام رفت، اما راهش ماند

چهاردهم خرداد، نه تنها یادآور یک ضایعه ملی است، بلکه لحظه‌ای نمادین در تاریخ معاصر ایران به شمار می‌آید؛ روزی که امام خمینی، بنیان‌گذار جمهوری اسلامی، چشم از جهان فروبست و ملتی را در سوگ فرو برد. اما آنچه این روز را از یک واقعه صرفاً تاریخی فراتر می‌برد، رویکردهای متنوعی است که نسل‌های مختلف، نهادهای گوناگون و جریان‌های فکری متفاوت نسبت به میراث فکری، سیاسی و اجتماعی ایشان دارند.

امام خمینی را نمی‌توان تنها در قالب یک رهبر سیاسی تعریف کرد. او نماد یک عصر بود؛ عصری که در آن دین، سیاست و مردم به شکلی نوین به هم گره خوردند. اندیشه‌های امام، چه در قالب "ولایت فقیه" و چه در شعارهای عدالت‌خواهانه و استکبارستیزانه‌اش، بنیان‌هایی را رقم زد که تا امروز نیز موضوع قابل دفاع‌اند.

 نگاه‌ ملت ایران به امام، نگاهی والا است و او را فراتر از انسان، به‌مثابه یک مصلح الهی می‌دانند که مأموریتی تاریخی بر دوش داشت.  مهم‌ترین وظیفه ملت ایران، پاسداری بی‌چون‌وچرا از آرمان‌هاست.

رحلت امام خمینی، پایان یک عصر و آغاز عصری دیگر بود؛ عصری که مسئولیت حفظ و تفسیر میراث او را نه بر دوش یک فرد، بلکه بر دوش همه ما نهاد. از این رو، زمانی که از "راه امام" سخن می‌گوییم،  باید به یاد داشته باشیم که امام، خود دعوت به آزاداندیشی، عدالت‌خواهی، اخلاق و مسئولیت‌پذیری می‌کرد؛ اصولی که تنها در سایه گفت‌وگو، خرد و مشارکت عمومی دوام خواهند داشت.