میزان کارآمدی شهر خطی بن سلمان

تینا مزدکی_ این شهر از آسمان خراش‌ها با تراکم جمعیت ده برابر منهتن تشکیل خواهد شد. با این حال، محققان از Complexity Science Hub استدلال می‌کنند که طراحی خطی آن ناکارآمد است، مانع تحرک فعال می‌شود و نیاز به سیستم ریلی پرسرعت دارد که همچنان منجر به رفت‌وآمدهای طولانی‌تر از سایر شهرهای بزرگ می‌شود.

در ماه اکتبر، کار حفاری برای پروژه ساخت و ساز عالی آغاز شد. در حالی که برخی آن را به عنوان یک نمونه کامل از یک منطقه شهری دوستدار محیط زیست می‌دانند، برخی دیگر آن را به عنوان یک شیرین کاری تبلیغاتی توصیف می‌کنند. اکنون، دانشمندان از Complexity Science Hub دلایلی را عنوان کرده‌اند که چرا The Line نباید به عنوان الگویی برای شهرهای فردا باشد.

رافائل پریتو کوریل، که در مرکز علوم پیچیدگی درباره شهرها تحقیق می‌کند، می‌گوید: «این تجسم رویا است که از صفر شروع کنید و به طور کامل درباره یک شهر تجدید نظر کنید. لاین قرار است شهری باشد که از هیچ در بیابان ساخته شود. این بنا از دو ردیف غول پیکر و ناگسستنی از آسمان خراش‌ها تشکیل شده‌است که فضای زندگی در بین آنها وجود دارد. طول ۱۷۰ کیلومتر، ۲۰۰ متر عرض، ۵۰۰ متر ارتفاع، بالاتر از هر ساختمانی در اروپا، آفریقا و آمریکای لاتین.

انتظار می‌رود نه میلیون نفر در آن زندگی کنند، بیش از هر شهر دیگری در عربستان سعودی. این به معنای تراکم جمعیت ۲۶۵۰۰۰ نفر در هر کیلومتر مربع است، ده برابر متراکم تر از منهتن و چهار برابر متراکم تر از مناطق داخلی مانیل، که در حال حاضر تخمین زده می‌شود متراکم ترین محله‌های شهری روی زمین هستند. پریتو کوریل خاطرنشان می‌کند: «اینکه چگونه می توانید این تعداد افراد را در یک کشور متوسط جذب کنید، هنوز مشخص نیست.»

بنابر گفته پریتو کوریل شهر خطی ناکارآمدترین شهر ممکن خواهد بود، دلیلی وجود دارد که بشریت ۵۰۰۰۰ شهر دارد و همه آنها به نوعی گرد هستند.

اگر به طور تصادفی دو نفر را در The Line انتخاب کنیم، به طور متوسط ۵۷ کیلومتر از هم فاصله دارند. با فرض فاصله پیاده‌روی یک کیلومتر، تنها ۱.۲ درصد از جمعیت در فاصله پیاده روی از یکدیگر قرار دارند. این مانع تحرک فعال می شود، بنابراین مردم به حمل و نقل عمومی وابسته خواهند شد.

ستون فقرات حمل و نقل عمومی یک سیستم ریلی پرسرعت برنامه‌ریزی شده‌است. دانیل کوندور، محقق CSH، توضیح می‌دهد: «برای اینکه همه افراد در فاصله‌ای پیاده‌روی از یک ایستگاه باشند، باید حداقل ۸۶ ایستگاه وجود داشته باشد. در نتیجه، قطارها زمان قابل توجهی را در ایستگاه ها سپری می‌کنند و نمی‌توانند به سرعت‌های بالایی بین هر دو ایستگاه برسند. به گفته محققان، بنابراین انتظار می‌رود که یک سفر به طور متوسط ۶۰ دقیقه طول بکشد و حداقل ۴۷ درصد از جمعیت سفر طولانی‌تری داشته باشند. نتیجه این است که مردم همچنان نسبت به شهرهای بزرگ دیگر مانند سئول که ۲۵ میلیون نفر کمتر از ۵۰ دقیقه در آن رفت و آمد می کنند، طولانی تر سفر می کنند.

تحقیقات نشان می‌دهد که مردم می‌خواهند زمان محدودی را صرف رفت و آمد کنند، بنابراین حمل و نقل کارآمد نقش اساسی در موفقیت شهرها دارد. پریتو کوریل می‌گوید: «این پروژه باعث می‌شود مردم درباره اشکال شهری بحث کنند.»

«به طور کلی، منطقی است که ملاحظات دیگری ممکن است در انتخاب این شکل منحصر به فرد نقش داشته باشد، مانند برندسازی یا ایجاد ویدیوهای رسانه‌های اجتماعی جذاب. با این حال، درک عواقب آن مهم است، به خصوص اگر خط به عنوان ویترینی برای فناوری‌های مدرن ساختمان سازی و برنامه ریزی شهری تلقی شود.»

منبع: خبرآنلاین