شمایل توسعه ناپایدار

بحران آبی و زیست محیطی در اصفهان، فرو نشست رو به تزاید در این شهر و اقدام غیر قابل توجیه در قطع خط لوله انتقال آب اصفهان به یزد و عطش و تشنگی در یزد همگی ناشی از سیاست توسعه غیر پایدار است و البته سیاست آبی موجود باید با تدبیر و مدیریت، تغییر کرده و زاینده رود احیا شود و حقابه تاریخی اصفهانی ها رعایت گردد. اشتباه بودن سیاست آبی و لزوم زنده شدن زاینده رود محرز است. باید صنابع پر مصرف در یزد تعطیل شوند و آب به اندازه کافی در اصفهان بماند اما آب شرب یزدی ها نباید در معرض خطر قرار بگیرد. در حقیقت نه اصفهانی ها مقصر هستند و نه یزدی ها. 

سیاست توسعه سازه ای و غیر پایدار مهمترین مسبب وضع موجود است ، تولید زیاد اشتباه است،  زیاده روی در صنعت و کشاورزی اشتباه است،  این صنایع پر مصرف و کشاورزی و باغداری با هدر رفت آب شدید باید محدود گردد،  نیاز به توسعه پایدار داریم.

توسعه پایدار در گرو اعاده وضعیت طبیعی ترانزیتی ایران و احیا نقش تاریخی و موقعیت جغرافیایی ذاتی ایران در جایگاه پیونده دهنده شرق و غرب است. ایران باید مهمترین منطقه مواصلاتی جهان گردد و گذرگاه انتقال انرژی و کالا باشد، اقتصاد بر محور ترانزیت و گردشگری نه نیاز چندانی به آب دارد و نه آلودگی محیط زیستی دارد و نه تخریب میراث فرهنگی و منابع طبیعی دارد . توسعه ایران باید بر سه محور : ترانزیت، گردشگری و نفت و گاز باشد.

کاشی و سرامیک و فولاد و....و کشاورزی در حد معقول خوب است اما در کل به درد توسعه ایران نمی خورد.

توسعه ترانزیت و گردشگری و نفت و گاز هم در گرو تجدید نظر کلی در سیاست خارجی ایران است ، تا سیاست خارجی ایران تغییر نکند ، توسعه پایداری در کار نخواهد بود و تنش آبی بیشتر خواهد شد و در نتیجه بحران های قومی.