با ارائه لايحه بودجه پيشنهادي ۱۴۰۲ از سوي رئيس جمهور، مجلس كـار خـود را جهـت بررسی و تصويب آن آغاز كرده است. اصولاً فلسفه بودجه آن است كه دولت بتواند بـا در نظر گرفتن شرايط داخلی و خارجی كشور به اهداف اقتصادی خود دسـت يابـد. در چنـد ماه اخير و در پی تحـولات گسـترده از جملـه علنـی شـدن ناپايـداری در بخـش انـرژی، اعتراضات اجتماعی و نيز اتخاذ مواضع خصمانه از سـوي برخـی كشـورها از جملـه كـره جنوبی و چين، با اطمينان می‌توان گفت كه دولت در سال پيش رو بـا چـالش‌هـای زيـادی روبرو خواهد بود.  

تجمعات گسترده ايرانيان خارج از كشور و حجم بی سابقه تبليغات جهانی عليه ايـران، هـر روز كشور را در صحنه ديپلماسی منزوی‌تر كرده و اين همه، مقدمات اجماع جهـانی عليـه ايران ارزيابی می‌شود. چنان‌چه دستگاه ديپلماسی دولت كماكان به نظاره نشسته و نتواند بـا خلاقيت و نبوغ ديپلماتيك در اين كارزار نقش آفرينی كند، در مراحل بعد و بـا اسـتفاده از فضای ايجاد شده عليه كشور، غرب به دنبال ارجاع پرونده هسته‌ای بـه شـورای امنيـت از طريق مكانيزم ماشه رفته و شاهد بازگشت همه تحریم‌ها خـواهيم بـود. در گـام بعـد هـم دولت‌های متخاصم، به اقدامات خود ادامه داده و مشروع ساختن حمله نظـامی را در دسـتور كار قرار خواهند داد. به نظر می‌رسد نقطه عطف شرايط جديد كشور در صحنه بـين‌الملـل، اعلام ارسال پهپادهای ايرانی به روسيه بود كه غرب از آن به خوبی به عنـوان ورود ايـران بـه جنگ و مقابله نظامی با اروپا بهره‌برداری کرد. تاوان سنگينی كه ملـت بايـد بـا كنـار نهادن سياست نه شرقی، نه غربی و حركت آشكار به شرق بپردازد. 

سياستی كه غرب پيش گرفته، تاكيد بر عدم مقبوليت سياسی نظام و از دست رفتن پشـتوانه مردمی حكومت است و در راستای اين سياست برگزاركنندگان ۵۹ مـين كنفـرانس امنيتـی مونيخ از دعوت مسئولين دولتی ايران به اين نشست مهم بين المللـی امتنـاع ورزيـده و در اقدامي عجيب و خارج از عرف ديپلماتيك، مخالفين سياسی نظام را دعوت كرده اند. در چنين شرايطی انتظار می‌رفت بودجه پيشنهادی نيز، منعكس كننـده ايـن شـرايط خـاص بوده و با خلاقيت و جسارت تمام، امكانات مالی دولت را به طرف حمايت از فعاليت های اقتصادی به ويژه توليد داخلی سوق دهد. اما افسوس كه در بودجه پيشـنهادی هـيچ اراده‌ای در راستای تحول اقتصادی به چشم نخورده و گويی تنها اعداد و ارقام به روز شده اند و قرار نيست اقتصاد كشور در مسير توسعه گام نهد. آنچه در بررسی بودجه خودنمـايي مـی‌كنـد اين است كه دولت شرايط خطير اقتصادی كشور در سال آتی را جدی نگرفتـه و بنـا دارد به تقسيم غنايم ادامه دهد و اصلاً نگران عاقبت كار نيست. بودجه پيشنهادی نشان می دهـد كه دولت ساده‌ترين و البته اشتباه ترين راهكـار يعنـی خلـق پـول و دامـن زدن بـه تـورم را انتخاب كرده است. در اين ميان هيچ نشانه ای از اجرای سياست هـای صـحيح اقتصـادی از جمله كاهش تدريجی و در نهايت حذف يارانه های سنگين انرژی به چشم نمـی‌خـورد. هـر كارشناسی كه كمی شجاعت، صراحت و صداقت داشته باشد بر اين واقعيت تلخ مهر تائيد خواهد زد كه كمبود گاز كه در اين زمستان دولت با آن درگير است تنها آغاز اين مسير پر پيچ و خم بوده و كمبود بنزين، گازوئيل و برق نيز در كمين است. كاش نمايندگان مجلس اين واقعيت را درك مي كردند كه اقتصاد نحيف كشور تحمل مصرف سـاليانه ۱۷۰ ميليـارد دلار انرژي با بيش از ۹۰٪ يارانه را نداشته و فرو خواهد پاشيد. بايد اين واقعيـت را قبـول كرد كه ريشه مشكلات كشور، ماهيت اقتصادی دارد و عدم رشد اقتصـادی و تـورم افسـار گسيخته طی ساليان متمادی، سفره معيشتی مردم را هر روز كوچكتر كرده و فضـا را بـراي اعتراضات گسترده بيشتر و بيشتر مهيا خواهد كرد.  

بسياری از كارشناسان و دلسوزان بر ايـن عقيـده انـد كـه كشـور در آسـتانه طوفـان عظـيم بين‌المللی است بطوري كه يكی از جامعه‌شناسان با اطمينان به آنانی كه قصـد مهـاجرت يـا خودكشی دارند توصيه مي كند كه يك سال صبر كنند چون طوفانی مهيب در راه است!

وقت آن رسيده كه باور كنيم بايد طرحی نو در اندازيم. از خواب خرگوشی بيدار شـويم و رجزخوانی را كنار بگذاريم.

كاش كتاب تاريخ معاصر ايران را ورقي بزنيم و نامه ناصر الملك، اولين تحصيلكرده ايرانی از دانشگاه آكسفورد به آيت ا... طباطبائی را بخوانيم. او در دوران مظفر الـدين شـاه وزيـر ماليه بود و پس از اعلام مشروطيت دو بار نخست وزير شد. در آغاز پادشاهي احمـد شـاه قاجار ۴۶ ماه نايب السلطنه بود و پس از تاجگذاري شاه قاجار در ۱۸ سالگی، مسئوليتش را واگذار كرد و به لندن رفت. با گذشت ۱۱۱ سال از نامه ناصرالملك شاهد آنيم كـه هنـوز اندر خم يك كوچه ايم. هنوز مسير انسان‌های لايق، صادق، وطن پرست و شجاع به دولـت و مجلس نه دشوار بلكه تقريبا مسدود است، كار به نااهلان سپرده شده و به قول امیر کبیر اداره امور مملکت به سفارش عمه و خاله است.

براستی دریغ است ایران که ویران شود!