محمدرضا اکبری جور،پژوهشگر اقتصاد بین الملل

«نمی شود گفت در شرایط جنگ و در شرایط صلح یک سیاست در اقتصاد حاکم باشد. واقعاً جنگ بوده است، تفاوت جنگ اقتصادی با جنگ نظامی این بوده که در جنگ نظامی بالاخره اون صدتا موشک می زد، شما یک دونه بهش می زدید. و اون از همین یکی دونه می ترسید. آمریکایی ها کاری که علیه اقتصاد ما می کردند، دوستانمان، همسایگانمان، نزدیک ترین دولتهای خودمان، نمی توانستیم آنان را قانع کنیم که آقا این پول ما را بهمان بدهید. می گفتند نمی شود. آمریکایی ها اذیت می کنند. وقتی که ترامپ این تحریم ها را گذاشت ما می گفتیم مگر هند می شود برود زیر بار آمریکا، بیایید نفت از ما نخرد؟ مگر چین می شود برود زیر بار آمریکا، مگر روسیه می شود این کار را بکند؟ مگر کشورهای همسایه ما که حاضرشدیم برای استقلال آنها از خون بچه های خودمان بگذریم ولی وقتی می بینیم می گویند منافع ملی ما، وقتی اینکار کنیم آنها تحریم می کنند، تک و تنها بودیم. مقابله به مثلی نمی توانستیم بکنیم. فقط دور می زدیم...»

حرف های دردناک و تاثر برانگیز معاون اول ریاست جمهور در آخرین روزهای حکمرانی، دل هر انسان وطن دوستی را به درد می آورد. بسیار تاسف بار است که یکی از بالاترین مراجع اجرایی کشور که همیشه در مناصب سیاسی بوده است و در بسیاری از مواقع عمر جمهوری اسلامی، در رده  تصمیم گیران ارشد نظام بوده است سوال ابتدایی «مگر می شود هند زیربار آمریکا برود؟» مطرح نمود! ویا در مورد کشورهای دوست چنین بگوید! چراکه به عنوان سیاست ورز از جریانهای سیاسی و تمایلات آنان به خوبی آگاه بوده است.

جناب آقای معاون، آیاتحریم های سال 2009 و 2010، آمریکا را ندیده بودید؟ آیا پیش از این شرایط، از تاثیر تحریم های نظام بانکی اطلاع نداشتید؟ آیا پیش از این نتیجه تحریم هایی که ایالات متحده بر روسیه و ترکیه اعمال نمود و موجب کاهش ارزش پول آنان شده بود، بی اطلاع بودید؟

به عنوان سکان‎دار یک منصب مهم دولتی بیان این عبارات ناراحت کننده است. چراکه مردمان کشورمان دل به فرماندهی فرماندهان فکور و شجاع و مبارز خود داده اند. اینکه فرماندهی در این سطح بگوید که با خودمان می گفتیم مگر می شود که دیگران همراهی بکنند یا نکنند؟ همان نگاهی است که سالیان دراز است رد شده است.

برادر گرامی، جناب معاون اول، آداب جنگ اقتصادی، استفاده از امکانات داخلی و تجهیز آن به سمت استفاده بهینه می باشد. در این جنگ معلوم است که تنهاییم. معلوم است که کشورهای دوست هم حساب و کتاب دارند. آنچه که قابل حساب کردن و برنامه ریزی است تنها به داشته های داخلی است. در این جنگ که با هدف تخریب زیرساخت های اقتصادی صورت می پذیرد، حفظ اشتغال و ارزش پول ملی از اهمیت فوق‌العاده‌ای برخودار است. از اینرو ذخایر ارزی کشور، خط قرمز دولت ها مطرح شده و دربرای استفاده از آن، می بایستی دلایل موجه وجود داشته باشد.

برای حفظ اشتغال، توجه ویژه به تولید باید نمود. راه های متعددی برای سرپا نگاه داشتن تولید وجود دارد. برای مثال نهضت قطعه سازی برای خودرو ملی از اهمیت بی نهایتی برخودار می باشد. شاید وزیران مربوطه علت عدم تولید بسیاری از قطعات را در ادوار گذشته، ورود بی رویه و عدم توجیه منطقی برای تولید آنان اعلام نموده اند. حال اگر به هر دلیل این قطعات وارد نشود، برای تولیدشان توجیه منطقی فراهم نمی آید؟ آیا از این ظرفیت نمی شد استفاده نمود؟ اگر دولت جمهوری اسلامی پای تولید کنندگان خرده پا می ایستاد، امکان توسعه تولید فراهم نمی گردید؟

در این چند ساله جنگ اقتصادی، دولت از توان تولیدکنندگان بزرگ کشور در صنایع مختلف از جمله خودرو چه استفاده ای نموده است؟  چند درصد موفقیت در تولید قطعات داخلی خودروها به دست آمده است؟ کشور از ظرفیت‌های مجموعه‌های صنعتی بزرگ خود چه استفاده‌ای برای مبارزه با دشمن اقتصادی خود نموده است؟ ای‌کاش در انتهای فعالیت خود در دولت جمهوری اسلامی، بجای گفتن آن  عبارات، توضیح می دادید زمانیکه تحریم‌ها شروع شد، از ظرفیت دانش همه اقتصاددانان کشور کمک گرفتیم تا آنان به ما بگویند، چه شرایطی را تجربه خواهیم نمود؟ و از آنان خواستیم بهترین سناریوها را برایمان طراحی کنند. از صنعتگرانمان خواستیم به ما برنامه دهند و قرار گذاشتیم هر سه ماه یکبار برنامه ها را مرور کنیم. تلاش نمودیم، حتی یک واحد پولمان نیز هدر ندهیم و با استفاده از بهره وری کارخانه هایمان را پیش ببریم.

 وقتی در بخش بهداشت کشور ادبیاتی نزدیک به این موضوع شکل گرفت، دشمنان ما که آرزویشان تلنبار اجساد بیماران در کوی و برزن بود، جز تباه روزی چیزی نصیبشان نشد. فراموش نکنیم که در خیلی از کشورهای جهان چنین روزهای سیاهی رقم خورد. اخبار سپردن اجساد متوفیان کرونایی به رودهای بزرگ در آسیا را بخاطر بیاورید. دقت نمایید تنها در بخش بهداشت کشور است که وزیرش آمار فعالیت می دهد. از داروهای تولید شده و دستگاه های پزشکی ساخته شده در این ایام می گوید. توقع ما استفاده از پتانسیل سالها حمایت بخش های دولتی از صنایع بود. صنایع ما می‌بایستی با همراهی مناسب دولت این روزها به کمک کشور می آمدند. اینکه این اتفاق مبارک رخ داد یا خیر را شما باید به اطلاع مردم برسانید. اگر چنین شده است و ذکری به میان نیامده، جای تاسف است.