میلاد صادقی، پژوهشگر حقوق هوافضا - سازمان پژوهشی «رَند» به عنوان موسسهای غیرانتفاعی که با هدف کمک به ارتقا و بهبود خط مشی و تصمیمگیری به کار تحقیق و تحلیل مشغول است، از آن دسته کانونهای فکری بسیار مهمی است که تعمق و تدبر در آثار و یافتههای آن، همواره دارای فایده و ارزش به نظر میرسد. «رَند» در یکی از گزارشهای خود به مطالعه سرمایهگذاری چین در [صنعت] هواپیمایی ایالات متحده آمریکا میپردازد، گزارشی که به خواستاری «کمیسیون بررسی اقتصادی و امنیتی ایالات متحده-چین» آماده شده است [1]. چون دولت ما میخواهد که یکی از ستونهای صنعت هواپیمایی کشوری، یعنی «هوانوردی عمومی» [2] را استحکام ببخشد و اکنون بدین منظور طرحها و نقشههایی را دنبال میکند، جای دارد که به همین مناسبت نگاهی داشته باشیم به روایت موجز و تصویر گیرای این گزارش از دو فرهنگِ هوانوردی عمومی در ایالات متحده آمریکا و چین. به عقیده من، روایت و تصویر «رَند»، روی هم رفته رشد و پیشرفت هوانوردی عمومی را معلول سه عنصر «تاریخی»، «فرهنگی-اجتماعی» و «اقتصادی» میداند.
به حکایت «رَند»: هوانوردی عمومی در ایالات متحده آمریکا پیشینه و تاریخی دیرین دارد که آغاز آن به سال 1903 میرسد. افزون بر این، هوانوردی عمومی در جامعه آمریکایی، از جایگاه برجستهای برخوردار است، چندان که در بسیاری از ایالتها، مردمان این کشور میتوانند مجوز خلبانی خود را زودتر از مجوز رانندگی دریافت نمایند. در کنار این دو عامل _که یکی عاملی تاریخی است و دیگری عاملی با رنگ و بوی فرهنگی-اجتماعی به شمار میرود_ زیرساخت گستردهای از هزاران فرودگاه محلی، پشتیبان و حامی هوانوردی عمومی است.
اما در سوی دیگر، بازار هوانوردی عمومی چین بدون توسعه مانده زیرا در اینجا نه تنها بخش غیر کشوری (نظامی)، تمام فضای هوایی را تحت تسلط خود گرفته است و عموم هم، انس و ارتباط نزدیکی با هوانوردی عمومی ندارند، بلکه زیرساخت قابل توجهی نیز هوانوردی عمومی را حمایت و مساعدت نمیکند. «رَند» مینویسد: در پیشبرد توسعه هوانوردی عمومی، «شورای دولتی چین»، رهنمودهایی (دستوراتی) را در ماه می سال (2016) منتشر کرده است، رهنمودهایی که همراستا و همتراز با هنجارهای بینالمللی هوانوردی عمومی قرار میگیرند؛ ایجاد انعطاف یا تعدیل در محدودیتهای ارتفاعی و همچنین سرعتبخشی به تایید برنامه پرواز از جمله دستورات «شورای دولتی» است. با این همه «رَند» به نکته معناداری اشاره میکند: چنین رهنمودهایی شاید موجب بسط و گسترش هوانوردی عمومی برای نهادهای ثروتمند و گروهی (غیر فردی) در چین شود، ولی بعید است که تغییری در گرایش و تعصب فرهنگی به کنترل دولتی ایجاد کند یا بخش بزرگی از جمعیت را متاثر سازد.
---------------------------------------------------
[1] این گزارش در سال (2017) انتشار یافته است.
[2] بر بنیاد تعریفی ساده یعنی: کلیه فعالیتهای هوانوردی به استثنای خطوط هوایی تجاری یا [و] فعالیتهای هوانوردی غیر کشوری.
-
دیدگاهی برای این نوشته ثبت نشده است.
-
افزودن دیدگاه