طرح های تخیلی برای شوآف در بازار مسکن

جهان اقتصاد: در این روزها جز بقالی های قدیمی، تقریبا تمامی کسب و کارها و افراد از هوش مصنوعی سخن می گویند و این دو کلمه تقریبا در تمامی اجزای جامعه گنجانده شده است اما آیا تاثیر مثبتی بر روند زندگی مردم گذاشته است؟ پاسخ مشخص است. مطلقا خیر. بی شک نمی توان این پدیده جدید را در جهان نادیده گرفت اما آن چیزی که در اینجا مورد نقد قرار گرفته، نگاه کاریکاتوری در ایران به پدیده های نوین است تا عده ای ساده لوح فریب داده شوند.

بستری که از پایه مشکل دارد نه با هوش مصنوعی درست می شود و نه با ده ها طرح مشابه تخیلی دیگر.

صحبت از طرح های نوین شد و نمی توان طرح نوینی که برای بازسازی بافت های فرسوده، ارائه شده را نادیده گرفت.

چند روز پیش بود که صفورا رودابر، رئیس گروه تامین سرمایه در نهاد نوسازی بافت فرسوده، سازمان بازآفرینی شهری ایران در گفت‌‌‌وگویی به ارائه راهکار تامین سرمایه برای نوسازی بافت فرسوده پرداخت و گفت: توکنایز کردن دارایی‌‌‌ها، یک روش نوآورانه برای تامین مالی و مشارکت اجتماعی در پروژه‌‌‌های ساخت مسکن در بافت‌‌‌های فرسوده به شمار می‌رود که این روش برای نوسازی بافت فرسوده کشور نیز قابلیت اجرا دارد.

این کارشناس تامین مالی در بافت فرسوده گفت: توکنایز کردن دارایی‌‌‌ها به فرآیند تبدیل دارایی‌‌‌های فیزیکی یا غیر‌فیزیکی به توکن‌‌‌های دیجیتال اشاره دارد که به‌‌‌طور معمول بر روی بلاک‌چین ثبت می‌‌‌شوند. این توکن‌‌‌ها نمایانگر سهمی از دارایی‌‌‌های واقعی هستند و امکان خرید، فروش و انتقال آنها را در فضای دیجیتال فراهم می‌کنند. در حوزه پروژه‌‌‌های ساخت مسکن در بافت‌‌‌های فرسوده، این فناوری می‌تواند به‌‌‌طور خاص به‌‌‌عنوان ابزاری برای تامین مالی و مشارکت اجتماعی مورد استفاده قرار گیرد.

یکی از راه‌‌‌های اصلی استفاده از توکنایز کردن دارایی‌‌‌ها در پروژه‌‌‌های نوسازی بافت فرسوده، توکنایز کردن زمین‌‌‌هاست. این زمین‌‌‌ها به دلیل فرسودگی یا عدم استفاده بهینه از ارزش بالایی برخوردار نیستند، اما می‌توان آنها را به دارایی‌‌‌های دیجیتال قابل معامله تبدیل کرد.

رودابر در پاسخ به این سوال که چگونه فرآیند توکنایز کردن اجرایی می‌شود گفت: این فرآیند شامل چند مرحله است که مرحله اول آن تبدیل زمین به توکن خواهد بود. دولت یا مالکان خصوصی می‌توانند زمین‌‌‌هایی را که قصد دارند در آنها پروژه‌‌‌های نوسازی ایجاد کنند، به توکن‌‌‌های دیجیتال تبدیل کنند. هر توکن نمایانگر سهمی از زمین یا پروژه است. ارائه توکن‌‌‌ها به بازار گام بعدی است. این توکن‌‌‌ها به صورت عمومی عرضه می‌‌‌شوند و به سرمایه‌‌‌گذاران خرد و کلان این امکان را می‌دهند که در پروژه‌‌‌های نوسازی بافت فرسوده سرمایه‌‌‌گذاری کنند. در این حالت، حتی افرادی که توان مالی بالایی ندارند می‌توانند در پروژه‌‌‌ها مشارکت داشته باشند. ایجاد بازار ثانویه نیز گام دیگر در این مسیر است؛ توکن‌‌‌ها می‌توانند در بازارهای دیجیتال به فروش برسند یا خریداری شوند. این امکان باعث می‌شود که پروژه‌‌‌های نوسازی به منابع مالی بیشتری دست یابند و سرمایه‌‌‌گذاران بتوانند به راحتی دارایی‌‌‌های خود را در بازارهای دیجیتال معامله کنند.

آن چه در این میان اهمیت دارد این است که اساسا جمع آوری سرمایه های خرد که هدف این طرح است، در صورت موفق بودن تا چه میزان می تواند مشکل بافت های فرسوده و مسکن را حل و فصل کند؟ آن هم در برهه ای از زمان که هنوز موانع قانونی پیش رو بوده و سرمایه های سنگین نیز نتوانسته اند گره ای از بازار دهشتناک مسکن باز کنند.

بی شک اهمیت به طرح های نوین برای ساماندهی و نوسازی بافت های فرسوده امری ارزشمند است اما سوال اساسی این است که آیا بسترهای لازم در این عرصه وجود دارد یا این رویه باز هم تبدیل به فرصتی می شود تا افرادی خاص پولدارتر شوند؟