غلامرضا رحیمی کارشناس مدیریت پروژه  در ادامه یادداشت های مرتبط با تبلیغات و بازاریابی سیاسی به موضوع پیامِ اصلی برند رسیدم و نوشتم که این پیام و در واقع شعار ،از یکطرف برای ارتباط با اقشار هدف و جلب نظر آنها طراحی می شود و از سویی دیگر باید بیانگر آن چیزی باشد که قرار است به آنها داده شود و البته اضافه کردم که شعار ،همیشه فشرده ای مبهم از اهداف هم هست که همین خود می تواند بذر یک گرفتاری بزرگ باشد.که خلف وعده و عدم اطمینان به همین شرایط مبهم نیاز دارد.اقشار مختلف مردم نیازهای فوری و بلند مدت متفاوتی دارند. بازاریاب سیاسی کوشش می کند نیازی را که فراگیر بوده و یا به نوعی کلیدی است  و همچنین بر حل تعداد بیشتری از مشکلات مردم اثر مثبتی دارد را بیشتر مطرح کند. و اگر پیام ارتباطی و شعار انتخاباتی فقط، اضافه کردن کلمه حذف در مقابل این گرفتاری ها باشد تبدیل می شود به یک شعار کم محتوا ،خیلی شبیه به شعار اینکه محصول ما بهترین است.معلوم است که بیشتر مردم مطابق با باور اینکه کی میگه ماست من ترشه ،شعار  را باور نخواهند کرد. پس شعار باید بر راهکار تمرکز یابد.مثلا بگوید که با دادن یارانه فقر را کاهش می دهم.این می شود راهکاری که حداقل یک بار کارکرد داشت و جواب داده.البته در کنار این راهکارهای مخرب، روش های غیر اخلاقی و دروغ و اتهام هم کارکرد داشته و در اینجا مثل هر مبارزه دیگری طرفداران کمی ندارد. مثلا  اگر رقیب بگوید حل مشکل بیکاری منوط به عادی سازی روابط تجاری بین المللی است،و این عادی سازی  از مسیر تغییر زبان و تعویض عینک  تجاری و سیاسی ما عبور می کند، طرفداران راههای مخرب ، ملی گرایی مردم را هدف گرفته و با منحرف کردن توجه از راهکارهای تجربه شده،با پاشیدن خاک به چشم مردم خواهند گفت ببینید اینها فقط به بیرون تکیه دارند.انگاری که راه حل رشد انزواست.و انگار نه انگار که مدل های پر طرفدار رشد در شرق آسیا ناشی از فروپاشی دیوار انزوا بوده.موضوعی که رقیب مخرب بخوبی می داند اما یا به نفعش نیست اشاره ای به آن بکند و یا اصلا عاشق اقتصاد بسته مناسب دلال ها بوده و مابقی فقط شعار است.