غلامرضا رحیمی کارشناس مدیریت پروژه چند سال پیش  به عنوان نماینده یک شرکت قدیمی خصوصی ایرانی و در جریان مذاکرات همکاری با یک شرکت اروپایی که اندازه ای کوچکتر و سوابق و تجربه کمتری  از طرف ایرانی داشت به جایی رسیدیم که نزدیک بود مذاکرات چند ماهه یکباره از هم بپاشد.مشکل از اینجا شروع شد که طرف اروپایی ادعا کرد من موقعیتی در بازار دارم که به صرف جایگاه جغرافیایی خود قادرم به بسیاری از بازارهای دیگر سرک بکشم و به همین دلیل سهم شراکت بیشتری برای این برتری خود طلب می کرد.آن تجربه و مشکلات ارتباطی و تحریم، شرکت ایرانی را تشویق به تاسیس شرکتی در اروپا نمود.امروز با گذشت مدتی نه چندان طولانی این شرکت که در ابتدا قرار بود فقط موجب تسهیل ارتباطات تجاری شرکت ایرانی با بازار شود،موفق شده که با اتکا به محل فعالیت و تنفس در محیط مقرراتی دیگری و از همه مهمتر ارتباطات بیشتر با بازار جهانی تبدیل به برندی شود که سایر شرکت های مشابه ایرانی را به خدمت خود گرفته و حتی گاه با  نیمی از مبلغ قرارداد خود کار را با شرکتهای ایرانی برای بازارهای خارجی  اجرا و مدیریت نماید. اضافه کنم که کادر اصلی و کارشناسی این شرکت ایرانی هستند.همچنین بگویم که این شرکت کماکان تحت مدیریت شرکت مادر ایرانی است.اما این تفاوت حاصل چه امتیازی است؟در ابتدا پاسخ کلیشه هایی مثل خارجی پسندی و امثالهم  بود،اما گذشت زمان نشان داد که خیر برتری در به روز بودن،آشنایی با زبان روز تجاری و از همه مهمتر سادگی دسترسی به بازار و منابع است .مشابه این تجربه  را اخیرا  در کار با بازار شرق آسیا می بینیم.در این کشورها همانند بسیاری از کشورهای اروپایی ،شبکه ای از شرکتهای کوچک و متوسط خصوصی در ارتباطی رو به رشد و در محیطی رقابتی به دور از حضور فیزیکی حکومت به فعالیت تجاری مشغول هستند.فعالیت موفقیت آمیزی که موجب حسادت بسیاری در دنیا می شود.بسیاری دوست دارند که گسترش آی تی را معادل تمام دسترسی لازم این نوع شرکتها معرفی کنند،اما واقعیت اینست که دسترسی مورد نیاز نه فقط آی تی که سهولت تجارت اعم از تبادل کالا و پول  و  سهولت سفر مردم آنهم با گذرنامه پدری است.مانعی که رفع آن نه به اقتصاد که به سیاست وصل است.