غلامرضا رحیمی مشاور مدیریت باور به اینکه ما قادریم مشکلات پیچیده را حل کنیم و مشکلات ساده ما را زمین می زنند فقط محدود به مسئولان صنعت ساختمان نیست.این باور ظاهرا در رسته های دیگر صنعتی طرفدار دارد.مثلا ما قصد می کنیم هواپیما بسازیم اما قادر نیستیم لوکوموتیو که سهل است ساخت واگن قطارهایمان را مدیریت کنیم. و یا مثلا برج میلاد را میسازیم و بر همه چالش های فنی آن غلبه می کنیم اما بلد نیستیم مدیریت ترافیک شهری و ساخت مترو با پیچیدگی فنی کمتر را مدیریت کنیم.ما قادریم رکوردار سنگین وزن وزنه برداری جهان شویم اما قادر نیستیم نیمی از دانش آموزان را تحریک به تحرک ورزشی کنیم.این قصه در مدیریت، مثالهای مختلفی داشته که همگی آنها گواه علاقه مدیریت ما به رکورد بجای عملکرد با ثبات است.انگاری که همه مدیران به گینس علاقمندند و ثبت رکورد. مشکلات روزمره و حل آنها خیلی انگیزه به مدیران عاشق رکورد نمی دهد.انگاری مدیر آنست که در دوره مدیریت خود رکوردی از خود بجا گذارد که هیچکس قبل و بعد از او قادر به جابجایی آن نباشد.این می شود که انجام امور عادی مثل عدم صدور مجوز ساخت در نقاط زلزله خیر در میان مسئولان مربوطه طرفدار نیابد.یا زیر زمین رفتن و حل چالش های فنی ساخت مترو همانند ساخت بزرگراههای دوطبقه  رکورد یا هنر تلقی نشده و مدیر مربوطه آنرا برای مدیر بعدی بگذارد. حدود چهار دهه قبل در دبیرستانی که درس می خواندم ،دبیر ورزشی بود که در تمام طول سال با ورزش دانش آموزان کاری نداشت فقط موسم مسابقات آموزشگاهی به یکباره این دبیرمحترم با پشتیبانی تیم مدیریتی مدرسه فعال شده و چند دانش آموزی را که حرفه ای و خارج از تایم مدرسه ورزش را دنبال می کردند،جمع کرده  و بدنبال کاپهای مسابقات و عکس یادگاری می گشتند.وقتی هم که در مورد این بی تفاوتی به ورزش غیر قهرمانی دانش آموزان مورد شماتت قرار می گرفت ،پاسخی ساده داشت :ورزش را زورکی نمیشه تو مخ کرد ،اونی که خودش بخواد میره دنبالش.حالا داستان ما با مدیرانی که بدنبال کاپ های سیاسی بجای وظایف مرسوم و روزمره و عادی خود مثل  ایمن سازی شهر و ساختمان ها هستند، هم مشابه است.لابد مشکلات مردم فقط وقتی پیچیده شدند ارزش مدیریت و ورود دارند.