شور حسینی یا شعور حسینی؟
در هفته گذشته کشور یکپارچه در غم و اندوه شهادت سالار شهیدان بود و غرق در شور حسینی. دیدیم چطور آقازادگان عزیزمان با خودروهای لاکچری کارناوال عاشورا راه انداختند. رئیس جمهورمان هم از قافله عقب نمانده و جلسه هیات دولت را به مراسم روضه خوانی تبدیل کرد و اعضاء دولت را به گریه وا داشت. البته برای یک لحظه هم که شده با مشاهده جلسه هیات دولت بیننده از خود می پرسید که این عزیزان برای امام حسین گریه می کنند یا به حال خودشان؟! در این ایام شاهد آن بودیم که هزاران تن گوشت، برنج و مواد خوراکی دیگر و نیز میلیاردها تومان از بودجه عمومی در اختیار هیات های مذهبی قرار گرفت تا تنور مراسم عزاداری داغ بماند. خلاصه اینکه سراسر کشور را شور حسینی فرا گرفته بود و تنها از شعور حسینی خبری نبود. شعور حسینی آن است که مسئولین در وقت اداری به انجام وظایف قانونی خود بپردازند نه اینکه در مقابل دوربین برای عزاداری رقابت کنند. در میخانه ببستند خدایا مپسند که در خانه تزویر و ریا بگشایند حال که در آستانه نیمه سال قرار داریم شعور حسینی آن است که با نگاهی صادقانه ببینیم چقدر در راستای تحقق شعار سال یعنی رونق تولید گام برداشته ایم. به جای اینکه اعلام کنیم شرایط اقتصادی امسال بهتر از سال گذشته است ببینیم چه گام هایی عملی در راستای حمایت از تولید داخل برداشته ایم. شعور حسینی یعنی به جای اینکه یک هفته دیگر کشور را به بهانه عزاداری به تعطیلی کشانده و ملت را به سمت شمال و جنوب روانه کنیم، فرهنگ کار و تلاش را گسترش داده و در مسیر رفع موانع تولید گام برداریم. واقعیت تلخ آن است که شعارمان با روشمان همخوانی ندارد و لذا شعار هر سال در همان حد شعار باقی می ماند. مبارزه جدی با مفسدان اقتصادی که امروز شاهد آن هستیم امری ضروری و قابل تقدیر است ولی نکته ظریف آن است که در تمام مواردی که در دستگاه قضا بررسی شده و به اطلاع عموم رسیده است، رد پای وزیر و وکیل و مسئول و وابستگانشان به وضوح مشاهده می شود. شعور حسینی آن است که تنها به مجازات این دسته از مجرمان بسنده نکرده و یک گام به عقب برگردیم. معیارهای انتخاب مدیران و مسئولین کشور در این چهل سال را مورد واکاوی قرار داده و ببینیم چطور شد که این شیفتگان خدمت این چنین از آب در آمدند. ما که همواره تعهد را مقدم بر تخصص نهادیم، پس چطور شد که فساد این چنین تا ریشه رخنه کرد؟ و بالاخره شعور حسینی آن است که به جای حرکت نمادین آتش زدن به خیمه فرزندان امام حسین(ع)، آتشی مهیب بر خیمه آنانی بیاندازیم که هدفشان تنها دست اندازی به بیت المال بوده و به نام اسلام و انقلاب کشور را به جایی کشاندند که برخی از سیر کردن شکم خود و خانواده شان محرومند. زیان کسان از پی سود خویش بجویند و دین اندر آرند پیش امروز با نگاهی واقع بینانه در می یابیم که در حقیقت امام حسین(ع) باید به حال ما گریه کند. وقت آن رسیده که نقاب اسلامی را از صورت بسیاری از مسئولین برداشته و با اقداماتی واقع گرایانه و عملی اداره امور را به دست افرادی بسپاریم که عشق واقعی به امام حسین(ع) را در دل دارند و راه وی را در رهایی ملت از فقر و گرسنگی می دانند و نه روضه خوانی آن هم در مقابل دوربین. به قول حضرت مولانا، صورت زیبا نمی آید به کار حرفی از معنی اگر داری بیار به زودی در آستانه اربعین قرار خواهیم گرفت. روش معمول این است که برای چندمین بار در ماه های اخیر کشور را به حالت تعطیل در آورده و ملت را روانه کربلا کنیم. اما چنانچه با نگاهی عمیق به واقعه کربلا نظر افکنده و منش امام حسین(ع) را که همان آزادگی است سر لوحه کار خود قرار دهیم می بینیم که شعور حسینی آن است که کار و تلاش و در پی آن عزت، اقتدار و رفاه ملت را مقدم بر این گونه اقدامات نمادین قرار دهیم. ای کاش مسئولین در این مدت کوتاه به خود بیایند و به جای ریختن هیزم در تنور شور حسینی قطره ای از دریای بیکران شعور حسینی بنوشند و به این باور برسند که عزت جهان تشیع و سر بلندی ایران در گرو کار و تلاش جمعی برای توسعه همه جانبه کشور است و شور حسینی به تنهایی راه به جایی نخواهد برد. وقت آن رسیده که یکایک مردم ایران بدون توجه به گرایشات سیاسی و ایدئولوژیک، دست به دست هم داده و در راستای ساختن ایرانی آباد و آزاد گام بردارد. به قول شیخ شیراز، به عمل کار برآید به سخندانی نیست.
