صادق جلائی- خاتون جان، امشب به سختی صبح می شود. می دانی که، امشب شب یلداست: طولانی ترین شب سال .می بینی؟ به همین راحتی می شود به یک شب طولانی دست یافت.
خاتون جان، هر چند از روزی که از تو جدا شده ام، هر شبم کم از شب یلدا ندارد اما، چیزی روحم را می آزارد: روز نحیف و کوتاهی که شب به این بلندی از آن متولد می شود: کوتاه ترین روز سال. این است رسم آفرینش: هرگاه سپیدی رو به کوتاهی می گذارد ، از پس آن سیاهی قد می کشد. روزهای کوتاه قد مادران شب های بلند قامت اند.
سال به سال روزهایمان کوتاه تر می شود و شب هایمان بلند تر . می دانم ، می دانم ، چیزی نمانده که از روزهایمان چیزی جز یک طلوع ساده ، در حد یک نورافشانی کوتاه در دل سیاهی بلند نماند و ما گم شویم در یک یلدای همیشگی .
شعر بس است خاتون جان ، اولین سالی است که یلدایمان را در سردی سیما ، سپری می کنیم . مهری بد جوری کز کرده تو خودش . یاد روز های خوب به خیر . سال قبل هر چه که نبود ، حسن آقا بود . اما حالا او با تو امشب را جشن می گیرد و من بی تو نه .
راستی خاتون جان ، تو که در طول سال ها ، سردی و گرمی بسیار دیده ای و چشیده ای ، می دانی مردمی که همه ی رشد زندگیشان را تقریبا در همه ی امور مدیون روشنی روزند ، چرا طولانی ترین روز سال را جشن نمی گیرند ؟
