گفتار درمانی یکی از بزرگترین آفاتی است که ممکن است سیاستمداران و تصمیم گیران به آن دچار شوند و این موضوع در حوزه اقتصادی و همچنین تجارت خارجی، مخاطرات زیادی را به دنبال دارد چرا که دنیا منتظر عملکرد ما نمی ایستد.

گفتار درمانی، معمولا وقتی شکل می گیرد که دولت ها از حل مسائل و چالش های اساسی عاجز می شوند و به جای تلاش برای انجام جراحی های بزرگ، به سراغ موضوعات کوچک و مردم پسند می روند.

 واقعیت این است که اقتصاد و تجارت خارجی ما دچار اختلالات گفتاری نیست که به گفتار درمانی نیاز داشته باشد، بلکه دچار ضعف های ساختاری و مشکلات نگرشی است. اقتصاد ما نیاز به تصمیمات سخت و جراحی های بزرگ دارد و گام برداشتن در این مسیر، به شجاعت و جسارت همراه با علم و تدبیر نیاز دارد.

دقت باید کرد که درمان “گفتار درمانی”، “دستور درمانی” نیست و این خطای بزرگی است که تصور کنیم که اقتصاد را با دستور می توان کنترل کرد. اقتصاد یک علم و یک دانش است که مبتنی بر علت های خود پیش می رود و با دستورهای ما مسیر خود را تغییر نمی دهد.

شاید در کوتاه مدت این شائبه ایجاد شود که اقتصاد دستوری به سمت اهدافی که ما تعیین کرده ایم حرکت کرده است، اما در بلند مدت مشاهده خواهیم کرد که اقتصاد مسیر واقعی خود را طی خواهد کرد و این ما هستیم که با دستورات خودمان از آن دور شده ایم.

سخن را اینگونه جمع بندی می کنیم که دولت در این شرایط باید مراقب دو آفت باشد. اولا اینکه اسیر گفتار درمانی نشود و ثانیا اینکه گام به گام اقتصاد را از دستور درمانی برهاند.