غلامرضا رحیمی در جمع بندی سری یادداشت های مرتبط با واگذاری امور از حکومت به مردم دیدم که اشاره به دو مانع مهم در این مسیر ،چکیده مطلب است.یکی رانت و دیگری تقلید.در مورد رانت اخیرا بسیار نوشته می شود و شاید این پدیده را بتوان از منظری دیگر در این سری یادداشت ها پیگیری نمود.اما تقلید خود داستانی است.دامنه تقلید بسیار گسترده است و اگر اثر مخرب آن از رانت بیشتر نباشد کمتر نیست. سالها بسیاری راه درست پیشرفت را را تکرار نعل به نعل دیگران جستجو می کردند،فرقی نمیکرد چه در جانب حکومت و چه در جانب کارشناسان.در مورد خصوصی سازی هم این جستجو نه تنها تکرار شد که عملی هم شد.کار به جایی رسید که آبدارخانه وزارتخانه هم به پیمانکار واگذار شد و همگی از آنور پشت بوم تلاپی زمین خوردند.دیگر عجیب نبود که مسئولان و وزرا و حتی نمایندگان مجلس در سیمای حق به جانب صحبت از زیان ده بودن خدمت رسانی به مردم می کردند ، گویی که نتایج همه خدمات حکومتی با شمارش سود و زیان مشابه بخش خصوصی ارزیابی می گردد.یکباره همگی با جوی که ایجاد شده بود وظایف نهادسازی حکومتی را فراموش کرده و نام آنرا هم گذاشتند خصوصی سازی.در همین راستا اخیرا از وزیر محترم نقل شده که وزارت نفت قصد دارد دانشگاهی با عمر ۷۵ سال را به وزارتخانه ای دیگر واگذار نماید.نمیدانم این موضوع چقدر صحت دارد اما میدانم که فشار زیادی بر کلیه وزرا از جمله نفت برای ایجاد اشتغال بخصوص فارغ التحصیلان است.ممکن است این فشار زیاد شده باشد.اما وزارت نفت وظیفه سنگین تامین ارز مورد نیاز کشور را بر دوش می کشد این وظیفه مقایسه آنرا با سایر شرکت های نفتی غیر منطقی کرده و اجازه تقلید را از او می گیرد.اگر کمیت بر کیفیت دانشکده نفت غلبه کرده، درمان آن واگذاری آن نبوده که مسئولیت کادر پروری وزارت نفت آنهم در دنیای بسیار متغیر فناوری نفت حکم می کند که دو دستی این دانشگاه را چسبیده و حتی آن پژوهشگاه بزرگ نفت را برای افزایش کیفیت و نتایج عملی زیر چتر آن ببرد.اصلا چه کسی صالح تر از وزارت نفت در تامین نیروی کارآمد آتی خود و تولید فناوری و تفکر؟آیا وزارت نفت واقعا قصد دارد دوراندیشی و تفکر خود را هم به پیمان بسپارد؟تفکر و دور اندیشی که با هزینه کیفی در دانشگاه نفت می تواند همچون گذشته تضمین گردد.کلام آخر آنکه وزارت نفت تنها مسئول تولید نفت نیست اگر شک دارید به تاریخ صنعت نفت و شهر آبادان و نقش دانشکده نفت هم نگاهی کنید.