غلامرضا رحیمی مشاور مدیریت طی یادداشت قبلی از وجود مدیران همه چیز دان به عنوان یک درد  در جریان بررسی دلایل فروپاشی ساختمان های نو ساز مهر در جریان زلزله اخیر نام بردم.از این گفتم که بسیاری از کاستی های بروز کرده در نتیجه عمل مدیرانی است که با بی توجهی به تجربیات قبلی و توصیه ها و زیر پا گذاردن مقررات فنی و کارشناسی عملا خود را فراتر و تافته جدا بافته می دانند. اینکه وزیری  خود با هلی کوپتر محل ساخت مسکن پر تجمع آتی را بازرسی نماید نه تنها ضعف نیست که تحسین دارد اما اینکه طی همان پرواز  و بدون توجه به بررسی های کارشناسی حکم به اجرای طرح در محلی را بدهد که امروز براساس گزارش های فنی دلیل فروپاشی تعدادی از واحدهای آسیب دیده جدید مسکن مهر محل ساخت آنهاست،درد است.در این زلزله تعدادی از این واحدهای فرمایشی ساز موجب خسارات شدند و البته برابر گزارشات و شواهد کارشناسی تعداد  مشابه بیشتری دردیگر نقاط کشور در معرض خطر هستند.چرا مدیری که حقوق بگیر است و در واقع نباید نفعی از تخطی از مقررات ببرد  خود را با چنین عملکردی در مظان اتهام قرار دهد؟چه چیزی موجب پرورش چنین مدیرانی می شود؟ و پیچیده تر اینکه برای این نوع مدیران پرواز از فراز قوانین و مقررات و اصول  نوعی جسارت و خلاقیت و توانایی ارزیابی می شود.یعنی اینکه یا مقررات بی توجه به نیازهای واقعی اجتماع تدوین شده اند  و بی توجهی و عبور از آنها فضیلت همراهی با مردم را به همراه دارد که طرف اینگونه عملکرد خود را برابر با خواسته مردم  ارزیابی کرده و انتظار قدردانی دارد و یا اینکه موضوع چیز دیگری است. اگر قوانین و مقررات بدرستی و براساس نظرات غالب کارشناسی و نیازهای واقعی تدوین شده اند در اینصورت باید دید چه فرایند و ساز و کاری موجب انتصاب و پرورش چنین مدیران ارشدی می شود.مدیرانی که عبور از تجربه و مقررات و نیازهای مردمی را بسادگی سرلوحه عمل خود قرار داده و مدیران بالاتر وی آدرس اشتباهی داده و همگان  را در جایی دیگر، دور از ماجرا مشغول می کنند؟و بدتر اینکه با چنین اقدامی روحیه عدم پذیرش مسئولیت تبعات عملکرد  را در میان لایه های پایین تر مردم ترویج می کنند.