ایران دارای رتبه ۱۴۸ در بین ۱۶۰ کشور جهان در شاخص نسبت شاغلین به جمعیت در سن کار است.   نسبت اشتغال در ایران نسبت اشتغال برابر است با تعداد شاغلین به جمعیت (معمولا ۱۵ سال به بالا) نسبت اشتغال به جمعیت در ایران ۴۰ درصد است، یعنی از هر ۲/۵ نفر ایرانی یک نفر کار می کند که علاوه بر اشتغال کامل با دستمزد، شامل اشتغال اعم از بدون دستمزد یا حداقل یک ساعت در هفته و... است. نسبت اشتغال ایران ۹ درصد کمتر از منطقه خاورمیانه (که دارای پایین ترین میزان در بین مناطق جهان می باشد) و ۳۰ درصد کمتر از متوسط جهانی است. اگر ایران بخواهد به نسبت اشتغال در حد متوسط جهانی برسد، نیاز به ایجاد حداقل ۱۰ میلیون شغل می باشد که دور از انتظار است. ایران دارای رتبه ۱۴۸ در بین ۱۶۰ کشور جهان در شاخص نسبت شاغلین به جمعیت در سن کار است. از نظر ترکیب جنسیتی مهم ترین علت نسبت پایین اشتغال ایران، نسبت اشتغال بسیار نازل زنان می باشد. معضل بزرگ اقتصاد ایران این است که از یک اقتصاد کشاورزی خارج شده و به جای این که به یک اقتصاد صنعتی تبدیل شود، به یک اقتصاد مصرفی (مبتنی بر فروش منابع و ثروتهای ملی) تبدیل شده است. این اقتصاد متکی به رانت منابع توانایی ایجاد اشتغال و به خصوص اشتغال مولد و مفید را از دست داده است. نسبت اشتغال در اقتصادهای کشاورزی و کمتر توسعه  یافته معمولاْ بالا می باشد که ناشی از فعالیت اغلب اعضای خانواده است.