علیرضا ورچه-امشب میلیون ها عاشق در خیابانی میان دو حرم دور هم جمع می شوند. عده ای شبانه روز پیاده روی کرده اند، عده ای پشت مرزها ساعت ها معطل شده اند، عده ای ماه ها لحظه شماری کرده اند تا امشب در این خیابان چشمشان به دو گنبد طلایی بیفتد و در کنار شیعیان سایر کشورها اشک بریزند و سینه زنی کنند.
در این میان هستند کسانی که چشمشان نمی بیند، گوشهایشان نمی شوند، پاهایشان توان حرکت ندارند و حتی شاید برخی از آنها پایی برای حرکت نداشته باشند ولی همه آنها پا به پای دیگران در حرکت بودند تا به میعادگاه عاشقی برسند.
در این مسیر هیچ چیز جز رسیدن به یار معنا ندارد.
شاید بیشترین ثروت دنیا برای تو باشد، شاید زیباترین کودک برای تو باشد، شاید بالاترین مقام در یک شرکت بزرگ برای تو باشد، شاید هم از دار دنیا فقط دو پا داشته باشی و یک قرص نان، شاید هم فرزندی بیمار داشته باشی، شاید هیچ جایگاه اجتماعی نداشته باشی، اما هیچکدام اینها مهم نیست. مهم معشوقه است که برایش از جان مایه گذاشتی. شاید در این خیابان ثروتمندترین فرد در کنار فقیر ترین فرد قرار بگیرد اما از چشم یار مهم چیز دیگری است.
عاشقان در راه متعجب هستند از این نوع مهمان نوازی. کودک اصرار می کند تا پاهای خستگان راه را بمالد، پیرزن مصر است که غذایی که او پخته خوشمزه است و مسافرین از غذای او باید اطعام کنند.
جامانده هایی هم هستند که با حسرت چشم به قاب جادویی دوخته و از آن به این حماسه نگاه می کنند.
اما همه چیز زود تمام می شود. دوباره همه عاشقان چند روز بعد به کشورهای خود بر می گردند. عده ای که بار اولشان است که به دیار عاشقان سفر می کنند به لیست کربلایی ها می پیوندند و کسانی که برای بار چندم است به کربلا می روند با اشتیاق بیشتری منتظر سفر بعدی می شوند.
