غلامرضا رحیمی موضوع ناکارآمدی را با شهرداری به عنوان یک ویترین مهم حکومتی شروع کردم و از مشکلات فعلی آن از جمله افزایش غیر عادی تعدادکارکنان آن گفتم. اشاره کردم که ارتباطی میان هزینه های جاری سرسام آور شهرداری و بدهی های چند ده هزار میلیارد تومانی این سازمان وجود دارد و آنرا به عنوان شاهدی در ناکارآمدی این سازمان فرض کردم.شاید این ارتباط را این ایده ایجاد کرده که برای کاهش آمار  بیکاری شهرداری جایی خوب برای افزایش آمار عددی سرِکاران  است.نکته اینجاست که این اقدامات درست زمانی انجام شده که دولت و مسئولان وقت شهرداری صبح تا غروب با استفاده از تمام تریبون های ممکن از کاهش تصدی گری حکومتی و واگذاری امور به بخش خصوصی صحبت می کردند.اما خب برای محکم کاری هم آن کار را کردند و هم این کار.یعنی اینکه تعداد پیمانکاران شهرداری همزمان با افزایش حقوق بگیران شهرداری افزایش یافت.به عبارتی هم از طریق خصوصی سازی بیشتر امور شهرداری به پیمانکاران واگذار شد و در نتیجه تعداد آنان  افزایش یافت و هم بدلیلی مبهم تعداد کارکنان حقوق بگیر و هزینه های جاری شهرداری.ممکن است اینگونه بنظر آید که چون خدمت رسانی شهرداری با رشدی غیر عادی صورت گرفته این اتفاق افتاده ،اما همانگونه که گفتم خوشبختانه شهرداری از آن سازمان ها است که ارزیابی عملکردش با شواهدی برای شهروندان ساده است.مثلا مردم بسادگی می تواند بگویند که تردد با اتوبوس و یا مترو طی سالهای گذشته متناسب با افزایش هزینه های شهرداری بهتر شده یا نه.یا مثلا اینکه هزینه کرد بودجه های عمرانی شهرداری در اتوبان های دو طبقه کمکی به ترددهای آنها کرده و یا خیر. اما داستان افزایش بیشتر از نیاز کارکنان را باید از زاویه ای دیگر هم دید. مثلا این که استخدام ها از اصول همسان استخدامی پیروی کرده و یا اینکه باصطلاح هدفمند بوده.گاه این موضوع هم بر میزان کاهش کارایی اضافه می کند. مثلا که این افزایش نیرو بجای تمرکز بر نفرات کاری مستقیم و کف هرم سازمانی بیشتر موجب افزایش نیرو های بالاسری و تعداد روسا و مدیران شده  باشد.منظورم همان تصویر معروفی است که یک نفر کارگر کار می کند و ده نفر ناظر و رئیس و مدیر امر و نهی می کنند.راجع به این تصویر بیشتر صحبت می کنم.