ایران و ایرانی را چه شده،‌ وحدت و همبستگی‌مان کجا رفت، مهربانی و دلسوزی‌ چرا از میان ما رفت؟!!!‏ مگر ما همان مردمی نیستیم که مهربانی و هم‌نوع دوستی شهره بودیم، مگر نه آنکه روزگاری افتخارمان گرفتن دست افتادگان بود، پس امروز چرا این همه نامهربانی؟!!!‏ آنها که وقتی زلزله قصرشیرین و سرپل ذهاب را لرزاند، دلشان برای هموطنانشان لرزید، آنها که وقتی سیل گلستان، مازندران و شیراز را فراگرفت، چشمانشان به سیل نشست، آنها که وقتی آتشنشانان در آتش پلاسکو سوختند، دلشان به آتش غم سوخت، امروز چرا این همه بی‌تفاوت شده‌‌اند.‏ مگر کرونا چیست، مگر نه آنکه ویروسی است که به دستگاه تنفسی انسان آسیب می‌زند، پس چرا در ایران، این ویروس به دل‌ها و قلب‌هایمان حمله کرده‌است.‏ مگر اینجا ایران نیست؛ مگر اینجا سرزمین مردان دلیری نیست که وقتی بمب‌های شیمیایی عراق سردشت، طلائیه و حلبچه را مورد حمله قرارداد، ماسک از صورت خود بر‌داشتند تا دیگری از آسیب گاز‌های تاول‌زا، گازهایی که قلب و ریه را می‌سوزاند، حفظ کنند؟!!!‏ امروز بر سرمان چه آمده، چنین بی‌رحمانه، نسبت به هموطنانمان بی‌تفاوت شده‌ایم.‏ در حالی که پزشکان، پرستاران و دیگر کادرهای درمانی در بیمارستان‌ها در خط اول مقابله با این ویروس، ایثارگرانه تلاش می‌کنند، گروهی برای سود بیشتر ماسک و مواد ضدعفونی کننده احتکار کرده تا به چند برابر قیمت به فروش برسانند.‏ بر سر ما چه آمده که در برابر بیماری و مرگ هموطنانمان اینگونه بی‌اعتنا شده‌ایم و جان‌ها قربانی چند تومانی بیشتر سود می‌کنیم.‏ مگر ما همان مردمانی نیستیم که در روزهای سخت جنگ، همان اندک مواد غذایی سهمیه‌ای و کوپنی را در سفره همسایه می‌گذاشتیم، ساعت‌ها در صف شیر می‌ایستادیم تا سهمیه خود به دست همسایه‌ای که فرزند کوچک یا بیمار در خانه داشت، برسانیم.‏ امروز بر سر ما چه آمده که به فروشگاه‌ها حمله می‌کنیم تا مصرف یک سال در خانه ذخیره کنیم و موجب کمبود و گرانی کالا می‌شویم، بی‌اعتنا به احوال همسایه‌ای که توان خرید نیاز یک هفته خود ندارد.‏ این کرونای لعنتی با ما چه کرده، چرا به جای ریه، قلب‌های ما را هدف قرارداه‌است.‏