ناصر ذاکری- سالهاست که اخبار مذاکرات هسته ای ایران جایگاه خود را در صدر اخبار منطقه و جهان حفظ کرده است. زیاده خواهی قدرت های بزرگ و نیز اقدامات و اظهارات نسنجیده برخی سیاسیون وطنی، پرونده را در مسیری پیش برد که نتیجه آن تحریم های گسترده بود

دولت یازدهم از ابتدای فعالیت خود، با این نگرش که می توان ضمن رفع سوء تفاهم های موجود بین دو طرف، در عین پیش بردن برنامه هسته ای صلح آمیز، تحریم های یکجانبه و ظالمانه را هم کنار گذاشت، پرونده هسته ای را در برنامه کار خود قرار داد. این تحریم های یکجانبه از یک سو دشواری هایی را برای مردم و فعالان اقتصادی کشورمان ایجاد کرده و تبدیل به مانعی بر سر راه توسعه بلندمدت کشور شده اند، و از سوی دیگر اعتبار جهانی تحریم کنندگان و حسن نیت آنان را به چالش کشیده اند؛ زیرا این تحریم کنندگان هرگز به فکر تحریم رژیم های ظالمی چون حکومت نژادپرست افریقای جنوبی نیفتاده و از سود سرشار تجارت با رژیم آپارتاید دست نکشیدند.

دولتمردان ایران بر این باور بودند و هستند که می توان با تدبیری جامع به نتیجه ای معقول رسید که برد هر دو طرف در آن لحاظ شده باشد. هرچند تندروها چه از نوع خارجی و چه داخلی، به بردی می اندیشند که فقط همراه با باخت طرف مقابل باشد. چنین گزینه ای اگر قابل دسترسی هم باشد، بسیار پرهزینه است و به قول متخصصان ارزیابی پروژه های سرمایه گذاری، اصل پروژه را زیر سؤال می برد.

نتیجه مذاکرات هرچه باشد، خواه توافقی روشن و قطعی و خواه توافق برای ادامه مذاکرات، یقین دارم که نمایندگان کشورمان تمام تلاش خود را برای رسیدن به بردی مطلوب و حفظ منافع ملی کشورمان به کار گرفته اند. ولا یخافون لومه لائم.

اما درسی که از این پرونده می توان و باید آموخت، این است که نگرش افراطی و تفریطی درباب آثار و عوارض یک سیاست جز خسران و خسارت چیز دیگری نیست.

اجازه بدهید مثالی بزنم:

این روزها کسی در آلوده بودن هوای پایتخت و آثار زیانبار آن بر سلامت شهروندان تردیدی ندارد. اما اگر کسی بگوید با دو بار نفس عمیق کشیدن در این هوای آلوده، مرگ سراغتان می آید، قدری اغراق کرده است! همچنین اگر کسی مدعی شود، این هوای آلوده نه تنها برای انسان مضر نیست، بلکه منافع بلندمدت هم دارد! زیرا با تحریک سیستم ایمنی بدن انسان قدرت مقاومت او را افزایش می دهد! نیز سخنی به گزافه گفته است! حتی اگر استدلال کند که انسان در هوای آلوده مثل گیاهی که در شرایط سخت طبیعت مقاومت می کند، مقاومتر می شود.

برخی سیاسیون و سخنوران وطنی در ایامی که تحریم ها به تدریج افزایش می یافت و وضعیت معیشتی مردم را تحت تأثیر قرار می داد، تحریم را بد و مضر نمی دانستند؛ حتی طرف مقابل را به صدور قطعنامه های بیشتر و بیشتر و به کارگیری ادبیات خصمانه تر تشویق می کردند: آنقدر قطعنامه بدهید تا موجودی کاغذ A4 تان تمام شود!

آیا براستی تحریم ها برای اقتصاد ما نه تهدید بلکه فرصت بودند و هستند؟ آیا این که همسایه جنوبی ما سالیان سال است که از منابع نفت و گاز مشترکمان برداشت می کند، و ما هنوز در ابتدای راه هستیم، هیچ ارتباطی با تحریم ندارد؟ آیا تولید بنزین پتروشیمی و گسترش آلودگی هوا ارتباطی با تحریم ندارد؟ آیا دور زدن مردم با بهانه دور زدن تحریم ها و حیف و میل ثروت کشور ارتباطی با تحریم ندارد؟ آیا ... ؟

امیدوارم روزی برسد که فارغ از حب و بغض های سیاسی، به تأمل در اقدامات و تصمیمات گذشته خود بپردازیم و با درک نکات ضعف و قوت عملکرد خود، بهترین راه را برای آینده سرزمین خود برگزینیم.