علیرضا امامی‌فرد-شاید می توان گفت این روزها هنر نمایش کمی جان گرفته است. هنری که در دوره ریاست جمهوری دولت قبل رو به زوال رفته بود. خبر بازگشت حمید امجد بعد از ۱۲ سال این نوید را می دهد که بزرگان و افراد با سابقه در حوزه نمایش راضی تر از قبل شده اند و شاید شرایط موجود توانسته باشد حداقل نیازهایشان را برطرف کرده باشد که بتوانند کارهایشان را اجرا کنند. درست است هنوز کاستی های فراوانی وجود دارد اما همه باید دست به دست هم دهند تا این هنر را که واقعا مظلوم واقع شده دوباره جان بگیرد. هنر نمایش هنری باسابقه است که از زمان قبل از میلاد مسیح هم رواج داشته و همین تاریخ پربار نشان دهنده اهمیت آن است. قطعا یکی از اهمیت های تئاتر نقش تعیین کننده آن در جامعه است. هنر تئاتر هم مانند سایر رشته‌های هنری در ۸ سال حاکمیت دولت‌های نهم و دهم روزگار خوشی نداشت. بسیاری اساتید و کارگردانان بزرگ یا از ارایه آثار خود محروم شدند یا آن که در شرایط نامناسب آن روزگار خلوت را برگزیدند و به انزوای خودخواسته رفتند. این روزها اما هوای آسمان تئاتر آفتابی‌تر از آن سالهای ابریست. گرچه باز هم باید تاکید کرد که شرایط بسیار عالی هم نیست.
این روزها نمایش‌های مختلفی در سالن‌‌های تئاتر پایتخت بر صحنه است. یکی از اتفاقهای بسیار مهم که از دیروز در تئاتر شهر آغاز شد نمایش سه خواهر و دیگران حمید امجد است. نمایشنامه ای که از آخرین روزهای آنتوان چخوف گرفته شده است. آنتوان چخوف نیز چنین نمایشنامه ای به همین اسم دارد. به گفته خود حمید امجد این نمایشنامه مانند بقیه متن های او گرایش به تاریخ و رخداد های تاریخی دارد. به گزارش جهان اقتصاد این نمایش همه روزه به جز شنبه ها در سالن اصلی تئاتر شهر در ساعت ۱۹:۳۰ برگزار می شود و تا هفت مهر ماه هم ادامه دارد.
یکی دیگر از نمایش هایی که دیدن آن می تواند آگاهی خوبی به ما و فرزندانمان در رابطه با بخشی از تاریخ ایران و مرد بزرگی همچون مصدق بدهد نمایش راپورت های شبانه دکتر مصدق است که در تالار وحدت همه روزه به جز شنبه ها در ساعت ۱۸ اجرا می شود و تا بیست مرداد هم ادامه دارد. این نمایش زندگی دکتر مصدق را در زمان نخست وزیری ایشان از ملی شدن نفت تا زمان مرگ ایشان را نمایش می دهد. شاید در این زمان که خواندن کتاب برایمان کمی سخت شده و خواندن تاریخ آن زمان قطعا چند صد صفحه است تا بتوانیم اطلاعاتی را به دست بیاوریم اما نویسنده این نمایش«اصغر خلیلی» که خودش هم کارگردان این نمایش است با مطالعه در رابطه با تاریخ آن دوران چکیده ای به دست آورده که در غالب یک نمایش یک ساعت و چهل دقیقه ای به نمایش گذاشته و قطعا کاری که یک اتفاق تصویری با ذهن ما می کند خواندن چند ساعت کتاب نم تواند نتیجه آن را بدهد.
یکی دیگر از کارگردانان مطرح هم این روزها نمایشی در سالن استاد سمندریان اجرا می کند.نمایشی که وقتی متوجه می شویم محمد رحمانیان کارگردان آن است خیالمان از بابت کیفیت آن راحت می‌شود و می‌توانیم امیدوار باشیم که با نمایشی ارزشمند مواجه هستیم. .نمایش آدامس خوانی محمد رحمانیان در دو سانس و در دو ساعت ۱۹:۳۰ و ۲۱:۳۰ اجرا می شود و تا ۷ مرداد بیشتر ادامه ندارد.پس باید برای دیدن چنین کاری عجله کنیم چون آدامس خوانی به روزهای آخر خود رسیده است و معلوم نیست تمدید شود.
میکاییل شهرستانی یکی دیگر از آن کارگردان های لایق احترام است که سه شنبه ۵ مرداد در تماشاخانه دراما می توانید نمایشنامه خوانی آخرین بازی ایشان را ببینید. یکی از کارهای خوبی که آقای شهرستانی در این سالها انجام داده است فراهم کردن موقعیتی برای جوانان بوده که بتوانند خود را در این عرصه محک بزنند و شاید کمتر کارگردانی که شناخته شده باشد به این راحتی به جوانان اعتماد کند گرچه ناصر حسینی مهر هم در چنین کارهایی شهره است.
اما کبوتری ناگهان بیشتر از آنکه کارگردانش ما به سالن ارغنون بکشاند تا نمایش را ببینیم اسم نویسنده کار(محمد چرمشیر) است که وقتی می بینیم سریع تر وقتمان را در ساعت ۱۹:۳۰ خالی می کنیم تا بتوانیم هر چه زودتر و تا قبل از اتمام آن،این نمایش را ببینیم، فقط تا ۱۲ مرداد ماه فرصت دیدن این نمایش است که قرار است بعد از اتمام کار راهی هند شود. ایوانف هم باید جالب باشد وقتی امیررضا کوهستانی آن را کارگردانی کرده است. علاوه بر آن وقتی حسن معجونی و سعید چنگیزیان و وحید آقاپور در آن نقش آفرینی کنند باید قبل از شروع گفت که دیدنش را در اولویت قرار دهیم. این نمایش هشت روز دیگر یعنی ۱۲ مرداد ماه در سالن استاد ناظر زاده کرمانی در ساعت ۲۰:۳۰ اجرا می شود.
در آخر باید گفت که حال و روزهای سینما خوب است. سینمایی که آن هم در سالهای پیش پریشان بود ولی با وجود مردم و کمتر کردن یک سری سختگیری ها دوباره گیشه هایش پر بار شد اما چه خوب است تئاتر هم به همین شکل شود. سختگیری هایی که در بسیاری از موارد بی مورد است کم شود و بگذارند هنرمندان حرفشان را زنده با مخاطبانشان بزنند. مسولین باید به این باور برسند که جلوگیری از تئاتر یعنی جلوگیری از رشد فکری مردم.پس باید این هنر با اصالت آنقدر بها داده شود که بتواند در فکر مردم تاثیر مثبت بگذارد و این مستلزم چند مورد است. از جمله حمایت دولت از جمله وزیر محترم ارشاد و حمایت مردم و آمدنشان به سالن های تئاتر و البته باید گفت مهم تر از همه خود هنرمندان هستند که کارهایی خلق کنند که شایسته مردم باشند و مردم از دیدنش خوابشان نگیرد. گرچه این موارد در سالهای اخیر بارها تکرار شده اما امید آهن است که همه دست در دست هم دهند تا بتوانند جانی به این هنر تاریخی بدهند.
