محمد علی صادقیف کارشناس اقتصاد انرژی با توجه به مصدایق واقعی کاهش ارزش پول کشور نشان‌می دهد  که سالهاست ارزش پول کشورها یا براساس قدرت تولید ملی هر کشور ویا به دلیل یک پشتوانه قوی از منابع با ارزش خدادادی (نظیر نفت خام، گاز طبیعی، الماس، طلا، ...) تعیین می شود. مثال نوع اول را می توان ارزش پول هایی نظیر ین ژاپن ، پوند انگلیس ، دلار آمریکا و یورو را نام برد و از مثال نوع دوم می توان دینار کویت، ریال عربستان و ریال ایران (قبل از سال ۵۷) را برشمرد. تفاوت در ارزش پول این دو نوع اقتصاد در این است که معمولا در نوع اول تغییرات فاحش رخ نمی دهد، البته همواره نوسانات اندک روزانه به دلیل پیش بینی تغییرات در پارامترهای اقتصادی موثر مشاهده می شود، در حالیکه در نوع دوم به دلیل حفظ  دستوری ارزش برابری پول ملی توسط دولتها و البته به پشتوانه درآمدهای سرشار و مستمر (مثلا ناشی از نفت خام یا گاز طبیعی)  تقریبا هیچگونه تغییری در نرخ برابری پول ملی آنها مشاهده نمی شود مگر اختلالی اساسی در تولید منابع آنها ایجاد شود که نمونه آنرا می توان در زمان حمله عراق به کویت و سقوط بی سابقه دینار کویت مشاهده نمود. به همین دلیل هم هست که معمولا بانک جهانی رشد اقتصادی در حد ۲٫۵ درصد را بدون تقریبا هیچ تلاش اقتصادی برای کشورهای نفت خیز طبیعی می داند. حالا با توصیفات بالا به خوبی می توان دریافت که به رغم تمام امکانات و منابع خدادادی ، چه چیز باعث شده که ارزش پول ملی ما طی چهار دهه با چنین سقوط چشمگیری همراه شده است، به نحوی که امروز ناچار به حذف چهار صفر از پول ملی شده ایم. با توجه قدرت ایران در منطقه و جدایی ریال از دلار و جایگزینی با واحد های پولی کشور های طرف قرارداد تجاری با ایران با عبور از بحران کنونی آینده نوید بخش دور از انتظار نیست.