سیدرضا قنبری-فعال سیاسی-پس از معرفی کابینه دولت دوازدهم، برخی از رسانه ها و احزاب اصلاح طلب با انتقاد از کم توجهی ریس جمهور نسبت به مطالبات رای دهندگان در مورد عدم بکارگیری زنان، جوانان و اقلیت های قومی-مذهبی ودر نتیجه سرخوردگی بدنه اجتماعی ابراز نگرانی کردند. در واقع اصلاح طلبان که در چند سال اخیر با بازگشت به صندوق رای و ائتلاف با میانه روها در پی بهبود روند مدیریت کشور بوده اند با راست روی اخیر دولت نگران ناامیدی و انفعال بدنه اجتماعی وعقیم ماندن اصلاحات گام به گام هستند. انفعالی که برخی از اصولگرایان قصد دارند با تکیه برآن راه خویش را برای رسیدن به مناصب انتخابی کشور همواره کنند و این یادداشت نکاتی در جهت تقویت بدنه اجتماعی را یادآوری می کند.
-بازگشت به جامعه مدنی: برخلاف سازمان رای ثابت رقیب که در دو دهه اخیر در هر شرایطی از اصولگرایان در انتخابات حمایت کرده است بدنه اجتماعی و هواداران جریان اصلاحات به دلیل خاستگاه، سبک زندگی و دغدغه های متفاوت باید برای حضور در انتخابات متقاعد شوند. هوادارانی که در سالهای اخیر به دلیل ترس از بازگشت رادیکال راست به پای صندوق رای آمده و اکنون به دنبال دلایلی محکم و عینی برای ادامه حمایت از نیروهای تحول خواه هستند. حمایتی که می تواند با بازگشت نیروهای شاخص این جریان به درون بدنه اجتماعی و ایجاد فهم مشترک در مورد مشکلات، راهبردها و مختصات اصلاح طلبی با اهرم برگ رای ایجاد شود. در واقع با مرور انتخابات هشتاد و چهار به عنوان تجربه تلخ تاریخی درخواهیم یافت اصلاح طلبان به دلیل مشغله در دولت و مجلس ششم رابطه با بدنه اجتماعی را فراموش کرده و رای دهندگان را با تبلیغات منفی صداوسیما تنها گذاشته بودند. اتفاقی که اکنون با بازگشت صبورانه نیروهای منتخب به بخش های تاثیرگذار جامعه و گفتگوی انتقادی،موردی و رو در رو با آنان قابل پیشگیری است. برای مثال احزاب حامی دکتر غلامی می توانند در هفته جاری و به مناسبت روز دانشجو با حضور در دانشگاهها پای دغدغه ها و تنگناههای جنبش دانشجویی -به عنوان بخش مهمی از حامیان اصلاح طلبان- بنشینند و یا نمایندگان لیست امید با پیگیری مشکلات مال باختگان موسسات غیر قانونی برای آنان پناهگاهی باشند.
-تعیین اولویت ها:از دیگر علل سرخوردگی بدنه اجتماعی به تناقض های درونی منتخبان مردم در مجلس شورای اسلامی باز می گردد. نمایندگانی که در دو راهی حمایت از تصمیم های دولت و مطالبات به حق سازمان رای خویش گیر افتاده و در بزنگاههای مهم از اتخاذ مواضع شفاف عاجزند. اتفاقی که در آخرین مورد آن فراکسیون امید در مورد اعتماد به وزرای ارتباطات و علوم به جمع بندی نرسیده و رای اعتماد را به تصمیم فردی نمایندگان سپرد. روشی که با ارسال پیام ((ما نمی توانیم))فرمی خنثی از اصلاح طلبان را به افکار عمومی معرفی می کند. در این باره ترسیم خط مشی شفاف وتعیین اولویت بندی ها در شورای سیاستگزاری اصلاح طلبان می تواند در نحوه حرکت اصلاح طلبان راهگشا باشد. در واقع اصلاح طلبان اکنون باید با روشن کردن مرزهای سیاسی خویش با آن بخش از سیاستمداران که آینده مدیریتی خویش را بر مطالبات مردمی ترجیح میدهند از ابزار رسانه ای و قدرت قانونی خویش برای پیگیری خواسته های بدنه اجتماعی استفاده کنند. همانگونه که نمایندگانی چون دکتر مطهری و دکتر صادقی در عین حمایت از دولت، صدای رسای ملت در درون حاکمیت به شمار می آیند. البته این سخن هرگز به معنای عبور تحول خواهان از روحانی نیست که نتیجه این سیاست در دوران خاتمی بر همه روشن شده است اما به طور قطع حل شدن راهبرد اصلاح طلبی در درون شرایط پیچیده دولت داری در ایران، تنها گذاشتن نیروهای دموکراسی خواه در میانه راه تعبیر خواهد شد.
در پایان اشاره به این نکته ضروری است که تحول خواهان اعم از مدیران دولتی، اصلاح طلبان و نیروهای اجتماعی اکنون در یک مسیر همسفر هستند. چه آنکه اصلاح طلبان بدون همراهی میانه روها راهی به نهادهای تصمیم ساز کشور نخواهند یافت و البته کم هزینه ترین روش در جهت تحقق اهداف نیروهای مدنی استفاده ار صندوق آرا است. ائتلافی که تا اطلاع ثانویی راهبرد ناگزیر در جهت اصلاح آرام و روبه جلو امور کشور است و بنظر می رسد فشارهای فزاینده به چهره های چون محمد خاتمی نیز به دلیل نقش بی بدیل ایشان در حفظ ائتلاف بین این نیروها است. ائتلافی که حفظ آن چون تقویت بدنه اجتماعی مهم و راهبردی است.
