در روزهای گرم تابستانی رفتن به سینما و دیدن چند فیلم خوب می تواند پیشنهاد خوبی باشد، تا ساعاتی را کنار دوستان و خانواده در محیطی مناسب سپری کنیم.
گیشه های سینما هم این روزها شلوغ تر به نظر می رسند و در بعضی از روزها فروش های بسیار خوبی را تجربه  کرده اند. اما تا چه حدی از این فروش را می توان به شب های بلند تابستانی نسبت داد، به طور مسلم نمی توان نقش فیلم هایی که در حال اکران است را نادیده گرفت و حتی می توان گفت بیشتر نقش جذب مخاطب به عهده فیلم است تا زمان اکران.حال سوالی که پیش می آید این است که چه فیلم هایی در ایران مخاطبان بیشتری را جذب می کنند؟فیلم هایی به اصطلاح بفروش و گیشه ای و یا فیلم هایی که در جشنواره های داخلی و نزد منتقدان مورد ستایش قرار می گیرند؟

البته جواب این سوال خیلی سخت نیست و با یک بررسی ساده از فیلم های پرفروش در سال اخیر می توان به نتیجه و پاسخ این سوال رسید که میزان اقبال فیلم ها در جشنواره ها و نزد منتقدان نمی تواند تضمین کننده موفقیت بالای فیلم در گیشه شود، اما در مقابل حضور عوامل مشخص در فیلم می تواند تضمینی برای فروش آن باشد که بازیگران در راس آن قرار دارند.
رضا عطاران ( بازیگر-کارگردان) این روزها در نوک پیکان این مهم قرار دارد، تقریبا فیلم های او در تمام طول سال در حال اکران است و گاهی به طور همزمان بیش از یک فیلم بر پرده دارد. عطاران تا سال ۸۷ و ۸۸ در حوزه تلویزیون بیشتر فعال بود اما با حضور در فیلم ورود آقایان ممنوع در سال ۸۹ با کارگردانی رامبد جوان کم کم از تلویزیون فاصله گرفت و پس از آن تقریبا می توانستیم همیشه در سر در سینماهای کشور تصویر او را ببینیم. رضا عطاران ثابت کرده است که حضورش در فیلم می تواند تضمینی برای فروش فیلم باشد حتی اگر از ابتدای فیلم حضور نداشته و تنها دقایقی را بازی کند (کلاشینکف)، و زمان هایی را که خود به عنوان کارگردان – بازیگر ظاهر می ?شود این تاثیر دو چندان است یعنی فیلم های "خوابم می آد" و "ردکارپت" فارق از کیفیت هر دو فیلم ساخته وی به طور مشخصی قرار است عطاران خودش  یک تنه عامل موفقیت و فروش فیلم باشد اما چطور؟آیا این عطاران است که سلیقه مخاطبان سینما ی ایران را می شناسد  و هر دفعه در قالبی جدید فیلمی می سازد و یا در نقشی متفاوت ظاهر می شود؟ و یا اینکه مخاطب ایرانی تیپ ها و کاراکتر مثل عطاران را می پسندند که به قول خود او هر کاری برای خنداندن کردن مردم انجام می دهد و این نکته در ذهن مخاطبان می آید  که فیلم ?هایی که عطاران در آن حضور دارد حتما و حتی به امید بداهه گویی ?های او می توانند لحظات شادی را داشته باشند، این تاثر کمدی او تا حدی زیاد شده که حتی فیلمی که مضمون تلخ و اجتماعی دارد با پوسترهایی از جنس کمدی و با هدف جذب تماشاگر به معرض دید عموم  قرار می گیرد! و کارکرد رضا عطاران در پوستر برای جذب تماشاگر به واسطه القا کردن حس طنز و خنده است. به هر طریق مخاطبان سینمای ایران نشان داده اند که سینما را به عنوان عاملی برای خنده و سرگرمی شادی آور پذیرفته اند و این موضوع در دراز مدت می تواند باعث رشد قارچ گونه فیلم های بدون محتوا  وفقط وابسته به بازیگرانی چون رضا عطا ران در حال حاظر و دیگران در گذشته شود، حتی اگر عطاران بازیگر توانمندی باشد اما اینکه صرفا فیلم به او وابسته باشد تلقی غلطی از فیلمسازی و مخاطب شناسی است. به جز فیلم هایی که رضا عطاران در سالهای اخیر در آن ?ها حضور داشته فیلم های دیگری هم بودند که بدون توجه به کیفیت و محتوا، فروش های فوق العاده بالایی را تجربه کرده ?اند (سری اخراجی ها – آتش بس) که اثبات کننده سلیقه ژانر کمدی پسند مخاطبان سینما است.
در راستای فیلم های گیشه ای پخش کننده ها هم با توجه به اقبال این فیلم ها در گیشه با سرعتی بیشتر و تعداد سالنهای بیشتر آنها را روی پرده بردند و کما اینکه بسیاری از فیلم ها که در جشنواره امسال نیز مورد ستایش قرار گرفتند  در نوبت اکران مانده اند.  حال با این نوع فیلم سازی و توجه صرفی به گیشه و ذائقه ی مخاطبان سینمای ایران که تا حد زیادی مشخص شده است  باید دید سینمای ایران در سالهایی که پیش رو دارد چه روندی را طی می کند و آیا می تواند به عنوان سینمایی مستقل در سطح جهان باز هم مطرح شود و حتی بتواند صادر کننده بخشی از فرهنگ کشورمان به جهانیان باشد یا خیر! 

علیرضا همتی
تدوینگر و کارشناس رسانه