در نتیجه تغییرات جمعیت شاغل و بیکار، جمعیت فعال حدود 11هزار نفر کاهش یافته و نرخ مشارکت نیروی کار0.5 واحد درصد کاهش یافته است که بیانگر تداوم اثر مایوس شوندگی جستجوی شغل در دوره مذکور است.

122 هزار نفر به تعداد شاغلین کشور افزوده شده است. جمعیت شاغل کشور نسبت به پاییز 1398 حدود 911 هزار نفر کمتر است که به معنای عدم بازگشت به کار بخش عمده شاغلان بیکار شده در دوران کرونا است.

تعداد بیکاران 15ساله و بیشتر به میزان 133 هزار نفر کاهش یافته است. کاهش تعداد بیکاران در این دوره عمدتاً‌ناشی از ایجاد فرصت های شغلی جدید و خروج بخشی از جمعیت بیکار از بازار کار بوده است.

نرخ بیکاری ماندگار نیست و با برگشت دوباره نیروی کار به بازار کار، معضل بیکاری مضاعف خواهد شد. شواهد مربوط به برگشت به کار،گویای آمادگی جمعیت غیرفعال برای ورود مجدد به بازار کار است.

 بیشترین آسیب پذیری اشتغال مربوط به شاغلین زن در مقایسه با شاغلین مرد و جوانان نسبت به میانسالان و نیروی کار فاقد آموزش عالی نسبت به فارغ التحصیلان دانشگاهی بوده است.

عمده ریزش اشتغال مربوط به شاغلان بخش کشاورزی و ایجاد فرصت های شغلی جدید مربوط به بخش های صنعت و خدمات بوده است. وضعیت ایجاد اشتغال مطلوب نبوده و به وضوح نبود فرماندهی واحد و یکپارچه در اجرای برنامه های اشتغال احساس می شود.