رضا قنبری- ((برخی برنامه نویسان رسانه ملی، این رسانه را از سطح ملی به حد یک رسانه جناحی تقلیل داده اند)).شاید این موضع گیری دکتر نوبخت نسبت به سانسور مصاحبه وزیر امور خارجه در برنامه نود را بتوان جدی ترین مواجه دولت با صدا وسیما در سه سال اخیر دانست. تقابلی که از خرداد ۹۲ با انتشار بیانیه ستاد حسن روحانی در انتقاد از پوشش تبیعض آمیز تبلیغات کاندیداها آغاز شد و اکنون با عدم پخش مصاحبه شب یلدا عادل فردوسی پور با محمد جواد ظریف به افکار عمومی کشیده شده است.رویدادی که بدلیل محبوبیت فراوان دو سوی این مصاحبه و سانسور آن در آخرین لحظات، پرسروصداتر از دفعات پیشین صداوسیما را در مظان اتهام یک سویه نگری در برنامه سازی قرار داده است.
اما با نگاهی به گذشته و نحوه ارتباط دولتهای پیشین با صدا وسیما بخوبی می توان به رابطه همواره مبهم این دو نهاد قدرتمند در کشور پی برد که گاهی در زمان ریاست علی لاریجانی با دولت خاتمی با پخش برنامه های چون ((چراغ)) تیره گشته و گاهی در دوران ضرغامی آنچنان به آرامش رسیده که ریس سابق صداوسیما به دکتر احمدی نژاد بابت از جنس مردم بودنش تقدیر نامه نوشت.
اما رابطه دولت یازدهم با صدا وسیما را باید در بازه زمانی فراخ تر تحلیل کرد. از زمانی که حسن روحانی بعنوان دبیر شورای امنیت ملی دولت اصلاحات توافق سعد آباد را امضا نمود،بخشی از محافظه کاران که امروزه غالبا در جبهه پایداری و گرد دکتر جلیلی جمع شده اند با نقدهای تند و تیز نسبت به سیاست خارجی دولت اصلاحات با رونمایی از پروژه مقاومت هر گونه سازش،مصالحه و رابطه با غرب را نوعی عقب نشینی و شکست برای کشورمان باز تعریف نموده و این با رو در رویی با رقابت روحانی و جلیلی در انتخابات ریاست جمهوری به اوج خود رسید.در واقع بیشترین مجادله های انتخابات ریاست جمهوری ۹۲نیز بر سر نحوه مدیریت و چگونگی حل و فصل پرونده هسته ای شکل گرفت.مناظره های که با نتایج غافلگیرانه،روشن و دور از انتظار پیروزی گفتمان دیپلماسی محور در دور اول انتخاابت همراه شد و حسن روحانی نیز با گماردن دکتر محمد جواد ظریف به عنوان مسول پرونده هسته ای تمامی مساعی دولت را بر خاتمه تحریم های ظالمانه علیه کشورمان متمرکز نمود.اما هر چقدر که مذاکرات پنج بعلاوه و یک با ایران به سرانجام نزدیک میشد ،قدرت رسانه ای منتقدان دولت عریان تر به دولت می تاخت تا آنجا که بعضی از اصولگرایان افراطی برای تخریب مذاکره کنندگان به فتوشاپ وخبر سازی و بیلبوردهای شهری متوسل شدند. نگاهی کوتاه به تیترهای روزنامه های اصولگرا،نحوه اطلاع رسانی اخبار مذاکرات،گرایش های سیاسی مستند سازان سیاسی شبکه یک و نحوه چیدمان مناظره های سیاسی و حتی پخش مستقیم سخنان ریس جمهور آمریکا از شبکه خبر نشان می دهد حداقل بخشی از حامیان نامزده های شکست خورده در انتخابات ۹۲در قالب برنامه سازان صداوسیما همچنان در فضای مناظره باقی مانده و نقد هایشان بر دولت را در فرمت و ابعاد رسانه ملی به دولت وارد می کنند.
رویه ای که در بعضی موارد چنان غیر منصفانه شد که حتی صدای اعتراض اصولگرایانی چون حجت الاسلام ابوترابی فرد در کمیسیون برجام را بلند کرد که((چرا فقط وقتی جلیلی هست دوربین ها حضور دارند)).اما مذاکره کنندگان با حرکت بر محور منافع ملی، سکوت در برابر تخریب ها و مذاکره و مناظره با منتقدان، با مجاب نمودن بسیاری از مخالفان، ائتلافی گسترده وسراسری را پشتیبان توافق وین ساختند.اکنون چند ماهی از توافق تاریخی پنج بعلاوه یک وایران گذشته و پس از مختومه شدن پرونده PMD تحریم های ظالمانه علیه کشورمان تا چند هفته دیگر شکسته می شود و البته اسفند ماه امسال مردم باید بار دیگر با رفتن پای صندوق های رای باید نمایندگان خود در مجلس شورای اسلامی را انتخاب کنند.
بنظر می آید بخشی از اصولگرایان که در اقناع افکار عمومی جهت مخالفت با رویه سیاست خارجی دولت ناکام مانده اند اکنون قصد دارند جهت کاهش شانس نامزدهای حامی دولت در انتخابات با دور کردن مذاکره کنندگان هسته ای از تریبون های عمومی و ارتباط با مردم نقطه قوت دولت در افکار عمومی را معلول و خنثی کنند.چنانکه در شبی که دکتر غلامعلی حداد عادل سخنگوی ائتلاف اصولگرایان ونامزد انتخابات دهم مجلس شورای اسلامی در برنامه زنده تلویزیونی برای چله نشینان ایرانی فال حافظ گرفت دکتر محمد جواد ظریف از رسانه ملی سانسور شود. اتفاقی که اگر در ابعاد ملی به آن نگریسته شود به بی اعتمادی مخاطبان رسانه ملی و کاهش نفوذ آن در میان بخشی بزرگی از جامعه منجر شده و یکی از مهمترین بازوهای حاکمیت را برای افزایش سرمایه اجتماعی در کشور کم توان می سازد.
