در روز روشن و در خانه ملت یک نماینده مجلس، کارگزار دولت را تهدید به قتل کرد، و ماجرا تمام شد! برخی رسانهها که پیگیری چنین اقدام بیسابقهای را به نفع جناح خود نمیبینند، با سرعت دست به کار شده، و با چاپ تصویری از عیادت آقای صالحی رئیس سازمان انرژی هستهای از آن نماینده، که ظاهراً از فرط عصبانیت کار دست خودش داده، و در بیمارستان بستری شدهاست، بهزعم خود خواستند مسأله را حلشده و خاتمهیافته بنمایانند. رفتاری که خاطره تلخ حملات امریکاییها به تأسیسات نفتی ما در سال آخر جنگ را به یادمان میآورد: آن سالها بعد از هر حمله به سکوهای نفتی ما، بیانیه میدادند که از نظر ما مسأله تمامشده تلقی میشود! طی سالیان گذشته برخوردهای تند و درگیریهای فیزیکی بارها و بارها در خانه ملت اتفاق افتاده، و در رسانهها انعکاس یافتهاست. اما آنچه سه روز پیش و در جلسه بررسی برجام اتفاق افتاد، چیزی بیش از یک درگیری و خشونت کلامی و دو دو کردن معمول بود. بنیانگذار فقید جمهوری اسلامی مجلس را عصاره فضائل ملت نامید که باید در رأس امور باشد؛ نهادی که نمایندگان مردم در آن گرد میآیند تا بر عملکرد دولتمردان نظارت کرده و از حقوق ملت دفاع کنند؛ مردان و زنانی که باید سخنگویان ملت باشند؛ به ویژه سخنگوی آن اقشاری که صدایشان به گوش صاحبان قدرت نمیرسد؛ نهادی که باید خود در قدم اول پاسدار قانون باشد و حرمت قانون را نگهدارد. درگیریهای فیزیکی و خشونت کلامی و برخوردهای شلوغکارانه برخی اعضای پارلمان، سابق براین بارها و بارها مورد نقد و اعتراض اهلفن قرار گرفته و تذکراتی را نصیب این نهاد ساختهاست. سخنان چندی پیش رهبر معظم انقلاب در دیدار با نمایندگان و گلایه از دو دو کردن به نشانه مخالفت با سخنران، نشان از نگرانی عمیق ایشان از گسترش رفتار تندروانه آن هم در خانه ملت داشت.(۱) بااینحال این برخوردهای مشفقانه نتوانست از تندروی و خشونت کلامی و رفتار فراقانونی برخی نمایندگان بکاهد. حال تصور کنید نمایندهای که باید نظم و قانونپذیری و اطاعت از قانون را به ملت و بهویژه نسل آینده یاد بدهد، به طرف مقابل خود اجازه سخن گفتن نمی دهد، با رفتاری که نشان از تمایل حریصانه به ویژه خواری دارد، بعد از استفاده از وقت قانونی خود، و استفاده از همه تریبونهایی که با لطایف الحیل برای خود تصاحب کرده و در خدمت نشر افکار و سلیقههای خود گرفته اند، حتی از وقت محدود قانونی طرف مقابل هم نمی گذرد و با هجمه و اقدام به درگیری و رساندن خود به مقابل تریبون، آمادگی خود را به درگیری فیزیکی به رخ طرف مقابل می کشد که ما از درگیری و کتک کاری باک نداریم و اگر جانت را دوست داری، سخن کوتاه کن! آیا بنا بود خانه ملت محل چنین برخوردهایی باشد و در رأس امور قرار گیرد؟ آیا این وهن مجلس نیست که گفتهشود نماینده دولت اگر از ورزشهای رزمی و فنون دفاع شخصی سررشته ندارد، به دیدار فلان نماینده نرود؟! آیا نمایندهای که به جای سخن گفتن و استدلال از ابزار حمله و درگیری فیزیکی برای رسیدن به نتیجه مطلوب حزب خود استفاده میکند، موجبات وهن مجلس را فراهم نمیسازد؟ بهراستی جوانان و نوجوانان جامعه ما که سرمایههای آینده این مرزوبوم هستند، با تماشای چنین صحنههای خشن و اکشن! آن هم در مجلس چه چیزی باید بیاموزند؟ آیا آنان با همه معصومیت و پاکیشان زبان به نصیحت خشونتطلبان مستقر در خانه ملت نخواهندگشود که: دلایل قوی باید و معنوی نه رگهای گردن به حجت قوی! نماینده محترم طرف مقابل را تهدید به مرگ میکند و همرزمانش در مقام توجیه برمیآیند که : “داشت شوخی میکرد”! جهت مزید اطلاع این “همرزمان” تذکر میدهم که چندسال پیش و در جریان محاکمه دختر جوانی که متهم به قتل عمد بود، بازپرس پرونده در دفاع از کیفرخواست صادره، جزو مدارک و مستندات به متن پیامکی اشاره کرد که متهم و وکلایش مدعی بودند که جنبه شوخی داشته و اصلاً مربوط به مقتول نبودهاست. در متن آن پیامک از کلمه کشتن در قالب خبررسانی استفاده شدهبود. آیا افکار عمومی نخواهندپرسید که چرا وقتی یک نماینده از این عبارت آن هم نه برای خبررسانی بلکه برای تهدید استفاده میکند، شوخی تلقی میشود؟ مگر نماینده با مردم عادی چه فرقی دارد؟ درست است که نماینده باید به نوعی از مصونیت برخوردار باشد تا دولتمردان قدرتمند نتوانند با پروندهسازی بیجا برای او، او را مرعوب و مجبور به خودسانسوری بکنند، اما چنین مصونیتی شامل تهدید به قتل آن هم در روز روشن نمیشود! ظاهراً آقای صالحی ماجرا را با بزرگواری و بزرگمنشی خود فراموش کرده و پرونده را بستهاست. اما به باور اینجانب، این موضوع که جرمی آشکار است، جنبه عمومی هم دارد، و بدون شکایت شاکی خصوصی باید به طریق مقتضی پیگیری شود. امیدوارم رئیس محترم مجلس و سایر متولیان امر با پیگیری جدی ماجرا، درسی به جوانان و نوجوانان سرزمین من بدهند که: مجلس جای جنجالآفرینی و کتککاری و خشونت چه از نوع فیزیکی و چه از نوع کلامی نیست. مجلس جای منطق، انصاف و استدلال است و برای همین باید در رأس امور باشد. ———————————————– ۱ – انتقاد ایشان از عادت دو دو کردن، به باور من به مصداق چون صد آمد، نود هم پیش ماست، دلالت بر نگرانی شدید ایشان از بروز رفتارهای خشن دارد.
-
دیدگاهی برای این نوشته ثبت نشده است.
-
افزودن دیدگاه