مصطفی خداداد صفایی، عضو هیات تشخیص اداره کار استان تهران

در جایگاه صاحب کار و به عنوان یک کارفرما، مسئولیت های بی‌شماری را برعهده دارید. شما باید ایده های جدیدی را ارائه دهید، زیرساخت کسب و کار خود را ایجاد کنید، تصمیمات اجرایی بگیرید و برای سازمان خود، نمونه کامل یک رهبر خوب باشید.

با این اوصاف، به نظر می رسد که ترجیح می دهید تا نارضایتی و ناراحتی کارکنان خود را به مسئولیت های فعلی خود اضافه نکنید. اما به یاد داشته باشید که میزان رضایت و خوشنودی کارکنان، مستقیما به ماندگاری کسب و کار شما وابسته است و شما باید نشانه های ناامیدی را از رفتارهای آنها تشخیص دهید.

اگر یکی ازکارکنان شما با کمال میل، درباره ناراضی بودن خود حرفی بزند، هیچ ابهامی نیز به وجود نخواهد آمد. شما به خوبی از احساس او با خبر هستید، چون آن را برای شما بازگو کرده است. اما متاسفانه، همیشه همه چیز تا این اندازه شفاف نیست. بنابراین، باید به دنبال نشانه هایی باشید تا بتوانید هرچه سریعتر آنها را برطرف کنید.

اگر در رفتارهای آنها متوجه شدید که به اهداف کوچک راضی هستند، این بدان معناست که دیگر برای کار خود اهمیتی قائل نمی شوند. اگر با دردسرهای بیشتری مواجه شوند، اهداف آنها حتی از حداقل ها نیز کمتر خواهد شد. اما بدون شک، قانع شدن به کمترین چیزها، یکی از نشانه های اصلی بی علاقگی است. «دیر گذشتن زمان در محل کار و عجله داشتن جهت خروج از محوطه کار.»

هرچقدر که فعالیت های سازمان، جالب و پرهیجان باشد، افراد باز هم از ساعت نهار و استراحت استقبال می کنند. این مساله هیچ اشکالی ندارد و از نشانه های عدم رضایت به شمار نمی رود. منظور از نگاه کردن به ساعت در این بخش، چک کردن دائمی آن و منتظر ماندن برای ساعت اتمام کار است تا آنها هرچه سریعتر بتوانند از آن محل خارج شوند. زمانی که کارمندان شما از ساعت سه بعد از ظهر، شروع به شمارش لحظه ها کردند، بدان معناست که از کار خود ناراضی هستند.

در حالت ایده آل، اعضای تیم شما باید با هم در تعامل باشند و ارتباط آنها حتی به سطوح شخصی تر نیز گسترده شود. البته این میزان از صمیمیت، همیشه محقق نمی شود؛ اما گفتگوهای ساده و شوخی های گاه گداری، نشان می دهد که همه چیز خوب پیش می رود.

اگر دفتر کاری شما به شکل عجیبی، ساکت است و یا اگر هیچ کدام از کارمندان شما با دیگران حرفی نمی زند، باید آنها را به عنوان نشانه های عدم رضایت در نظر بگیرید.

کارمندانی که خوشحال بوده و با کارشان در تعامل هستند، نسبت به کارشان مشتاق هستند. آنها تلاش می کنند تا این شرایط را از قبل نیز بهتر کنند. گاهی اوقات درباره‌ی بخشی که در آن فعالیت می کنند یا کل سازمان، ایده می دهند. با این وجود، اگر متوجه شده اید که کارکنان شما هیچ کدام از این رفتارها را نشان نمی دهند، باید آن را به حساب عدم رضایت و ناخشنودی بگذارید.

اگر متوجه شده اید که کارمندان شما، پشت سر شما حرف می زنند و یا اینکه از بازگو کردن مشکلاتی که دارند، خودداری می کنند، بدان معناست که از کار کردن در این محیط کاری، ناراضی هستند.

اگر متوجه شده اید که یکی از کارکنان، دائما ناراضی است و تمایلی به انجام کارها ندارد، باید آن را به عنوان یکی از شفاف ترین نشانه ها در نظر داشته باشید.

تشخیص نشانه های عینی یکی از سخت ترین کارهاست؛ اما توجه به آنها نیز بسیار با اهمیت است. برای مثال، کارمندان و نیروی کار کارفرما از روی عمد و نارضایتی، از درگیر شدن با کار خودداری می‌کنند.

آیا تا به حال توجه کرده اید که کارمندان شما آه می کشند و یا اینکه نشانه های استرس مثل بی قراری را ابراز کنند؟ آیا آنها لبخند نمی زنند؟ یا اینکه اغلب در دنیای خود فرو رفته اند؟

تمام اینها نشانه های ناراحتی است.