علی دیلمقانیان
عضو هیأت رئیسه اتاق بازرگانی و صنایع و معادن ارومیه
روز چهارشنبه ۱۵ مرداد ۹۳ یکی از فعالین اقتصادی و تولیدکنندگان استان ایلام در اعتراض به مظلومیت خود و بدلیل عدم تعامل و همکاری سیستم بانکی بعد از ارائه نامه خود به دبیر خانه بانک صنعت و معدن شعبه مرکزی ( پارک وی ) با ریختن بنزین به روی خود اقدام به خود سوزی کرد و بامداد دوشنبه ۲۰/۵/۹۳ در بیمارستان مطهری تهران جان به جان آفرین تسلیم نمود . گرچه برابر نص صریح قرآن کریم خودکشی، حکم قتل نفس و از گناهان کبیره می‌باشد اما آسیب شناسی این اتفاق ناگوار جهت روشن شدن زوایای آن امری اجتناب ناپذیر است.
مرحوم ستار عبدالی، ۶۰ ساله اهل و ساکن شهرستان ایلام بود، ایشان ۱۲ سال رئیس اتحادیه میوه و تره بار ایلام بوده و زندگی آرام و خوبی داشته که در نهایت عاشق کار آفرینی و اشتغال و تولید میشود و یک واحد تولید پروفیل تأسیس می‌کند و همه دارائی خود را صرف آن شرکت می کند و درکنار سرمایه گذاری خود تقاضای تسهیلات ۵ میلیاردی از بانک صنعت و معدن می‌کند و با ارائه ۶ میلیارد وثیقه، دوندگی خود درکریدورهای بانک آغاز و بانک در قبال ۶ میلیارد وثیقه آن مرحوم که اغلب متعلق به دوستان و بستگان بوده تنها ۵/۲ میلیارد می‌پردازد،اقساط و جرایم دیرکرد روز به روز طاقت ستار عبدالی را به سر می‌آورد و علیرغم تمام تلاش موفق به دیدار و حل مشکل با رؤسای بانک در تهران نمی‌شود و در نهایت تحمل خود را از دست داده و با یک حلب بنزین به زندگی خود پایان می‌دهد.
گرچه این خبر بدلایل نامعلومی در رسانه ها بازتاب قابل ملاحظه ای نداشت اما در خصوص جور و جفای شبکه بانکی به تولید کنندگان و کارآفرینان سخن بسیار زیاد است.
داستان این مرد، داستان بسیاری از کارآفرینان کشوراست ، سیستم ربوی بانکها که گلوی مردم را گرفته تا با جان کندن کارکنند و همه سود و اضافه برآن را (بدون توجه به سود یا زیان بنگاه ) بابت ربا به بانکها بدهند ، فرجامی جزاین نخواهد داشت.
رکود بی سابقه حاکم بر اقتصاد و کسب و کار کشور بر همگان روشن است و اغلب تولید کنندگان طی سالهای گذشته متحمل زیان مادی و معنوی سنگینی شده اند، اما آیا بانکها هم طی دوران رکود ، زیان ده بوده اند ؟ افزایش ارزش سهام بانکها به استناد صورت های مالی این بنگاههای مالی به واسطه شرکتهای سرمایه گذاری خود حکایت از این حقیقت تلخ دارد که بانکها تنها پیروز تحریم ها ، رکود و تورم در کشور بوده اند و متأسفانه دولت ها نیز به جز چند شعار پوپولیستی هیچ عزم جدی جهت برخورد باتخلفات آشکار شبکه بانکی را ندارد.
در پایان این سؤال مطرح است که سهم ستار عبدالی ها از رکود تورمی ، تحریم ها، بی تدبیری ها در سیاست گذاری های اقتصادی ، کاهش مداوم رتبه ایران در فضای کسب و کار و نیز رشد منفی اقتصادی چه میزان است و آیا دادخواهی برای مظلومیت تولیدکنندگانی که بدلایل فوق با مشکل برخورد کرده اند و توان پرداخت مطالبات ربوی بانکها را ندارند وجود خواهد داشت ؟
