علی دیلمقانیان
عضو هیأت رئیسه اتاق بازرگانی و صنایع و معادن ارومیه

روز چهارشنبه ۱۵ مرداد ۹۳ یکی از فعالین اقتصادی و تولیدکنندگان استان ایلام در اعتراض به مظلومیت خود و بدلیل عدم تعامل و همکاری سیستم بانکی بعد از ارائه نامه خود به دبیر خانه بانک صنعت و معدن شعبه مرکزی ( پارک وی ) با ریختن بنزین به روی خود اقدام به خود سوزی کرد و بامداد دوشنبه ۲۰/۵/۹۳ در بیمارستان مطهری تهران جان به جان آفرین تسلیم نمود . گرچه برابر نص صریح قرآن کریم خودکشی، حکم قتل نفس و از گناهان کبیره می‌باشد اما آسیب شناسی این اتفاق ناگوار جهت روشن شدن زوایای آن امری اجتناب ناپذیر است.‏
مرحوم ستار عبدالی، ۶۰ ساله اهل و ساکن شهرستان ایلام بود، ایشان ۱۲ سال رئیس اتحادیه میوه و تره بار ایلام بوده و زندگی آرام و خوبی داشته که در نهایت عاشق کار آفرینی و اشتغال و تولید میشود و یک واحد تولید پروفیل تأسیس می‌کند و همه دارائی خود را صرف آن شرکت می کند و درکنار سرمایه گذاری خود تقاضای تسهیلات ۵ میلیاردی از بانک صنعت و معدن می‌کند و با ارائه ۶ میلیارد وثیقه، دوندگی خود درکریدورهای بانک آغاز و بانک در قبال ۶ میلیارد وثیقه آن مرحوم که اغلب متعلق به دوستان و بستگان بوده تنها ۵/۲ میلیارد می‌پردازد،اقساط و جرایم دیرکرد روز به روز طاقت ستار عبدالی را به سر می‌آورد و علیرغم تمام تلاش موفق به دیدار و حل مشکل با رؤسای بانک در تهران نمی‌شود و در نهایت تحمل خود را از دست داده و با یک حلب بنزین به زندگی خود پایان می‌دهد.‏
گرچه این خبر بدلایل نامعلومی در رسانه ها بازتاب قابل ملاحظه ای نداشت اما در خصوص جور و جفای شبکه بانکی به تولید کنندگان و کارآفرینان سخن بسیار زیاد است.‏
داستان این مرد، داستان بسیاری از کارآفرینان کشوراست ، سیستم ربوی بانکها که گلوی مردم را گرفته تا با جان کندن کارکنند و همه سود و اضافه برآن را (بدون توجه به سود یا زیان بنگاه ) بابت ربا به بانکها بدهند ، فرجامی جزاین نخواهد داشت.‏
رکود بی سابقه حاکم بر اقتصاد و کسب و کار کشور بر همگان روشن است و اغلب تولید کنندگان طی سالهای گذشته متحمل زیان مادی و معنوی سنگینی شده اند، اما آیا بانکها هم طی دوران رکود ، زیان ده بوده اند ؟ افزایش ارزش سهام بانکها به استناد صورت های مالی این بنگاههای مالی به واسطه شرکتهای سرمایه گذاری خود حکایت از این حقیقت تلخ دارد که بانکها تنها پیروز تحریم ها ، رکود و تورم در کشور بوده اند و متأسفانه دولت ها نیز به جز  چند شعار پوپولیستی هیچ عزم جدی جهت برخورد باتخلفات آشکار شبکه بانکی را ندارد.‏
در پایان این سؤال مطرح است که سهم ستار عبدالی ها از رکود تورمی ، تحریم ها، بی تدبیری ها در سیاست گذاری های اقتصادی ، کاهش مداوم رتبه ایران در فضای کسب و کار و نیز رشد منفی اقتصادی چه میزان است و آیا دادخواهی برای مظلومیت تولیدکنندگانی که بدلایل فوق با مشکل برخورد کرده اند و توان پرداخت مطالبات ربوی بانکها را ندارند وجود خواهد داشت ؟ ‏