سیدحسین آقاسیدمرتضی-عضو هیئت علمی دانشگاه

با نگاهي به گذشته و بررسي روند انتخابات هاي آمريكا در 42سال اخير به راحتي مي توان متوجه اين نكته شد كه هژموني منتظه اي آمريكا و سياست هاي كلان آن در برخورد با كشور هاي جهان سوم و به خصوص در منطقه خاورميانه سير ثابتي را داشته است و دست به دست شدن قدرت ميان جمهوري خواهان و دموكرات ها صرفا مقداري در روش برخورد درباره اين سياست ها را تغيير داده است اما در صحنه ي عملي سياست آمريكا هميشه به عنوان يك سيستم استثمارگر جهاني با رويه امپرياليستي بوده است.

چيزي كه به تجربه درباره انتخابات هاي آمريكا مشخص شده است ايران يكي از جدي ترين مولفه هاي انتخاباتي براي هر جناح بوده كه با شعارهايي در اين زمينه سعي در جمع آوري راي داشته اند وقتي به چهل و نهمين انتخابات رياست جمهوري آمريكا نگاه كنيم تاثير ايران بر آمريكا به مراتب بيشتر از تاثير آمريكا بر ايران است بطوريكه با عدم آزادسازي گروگان ها از سوي مجلس اول، كارتر در مقابل رقيب خود به شدت شكست خورد و يا حتي در دوران ريگان نيز رسوايي ايران گيت بر روي روند انتخابات آن ها تاثير مهمي گذاشت.

 هرچند اثر گذاري آمريكا به عنوان يك ابرقدرت بر تمامي كشورها غيرقابل انكار است اما تصور اينكه نتيجه انتخابات در آمريكا بر سرنوشت يك ملت تاثير نهايي مي گذارد يك اشتباه استراتژيك است.

آمريكا را بايد در ظرف خودش سنجيد و اميد بستن صد درصد به آن موجب ضعف در سياست گذاري ها و چشم اندازهاي دولت در ايران مي شود، تجربه دولت اوباما نشان داد حتي اگر دولتي در آمريكا تا ميز مذاكره و امضاي قرارداد بين المللي در حضور 5كشور ديگر نيز پيش برود بازهم سياست هاي كلان آن اجازه تعامل صحيح و اصلاح ساختارها و ذهنيت منفي گذشته را نمي دهد زيرا ذات سرمايه داري در هر لباسي چه بايدن دموكرات و چه ترامپِ جمهوري خواه، با پيش فرض ها و مطالبات كشور هايي مانند ايران سازگاري نخواهد داشت اما از طرفي نبايد از اين موضوع غافل شد كه آمريكا يك ابرقدرت است و بايد با حفظ آرمان ها و ادبيات معنايي يك ملت در مقابل او امتيازات لازم براي پيشبرد اهداف توسعه كشور را گرفت و ايجاد دشمني علني كه منجر به برخوردهاي جدي در منطقه شود تنها به نفع سياست هاي تبليغاتي آمريكا در جهان است؛ زيرا پيوستن به بازار هاي جهاني براي صادرات و واردات نياز هاي كشور و تقويت زيرساخت هاي توليدي و ازهمه مهم تر بازگشت ارز به داخل اهدافيست كه بايد در عين حفظ موضعمان با آمريكا پيگيري كنيم و در كنار مبارزه با نفسِ مسئله اي به نام استعمار و استثمار و امپرياليسم نبايد از تعامل با ديگر كشورها فاصله گرفت زيرا آمريكا بدون متحدانش و در مقابل ايراني در تعامل با جهان نمي تواند نقشه هاي خود را در ضربه زدن به كشور پيش ببرد.

در نتيجه اميد بستن به بايدن و يا ترامپ و تلاش در جهت تعيين چشم اندازهاي با وجود اين دو شخص ما را از ديگر پتانسيل هاي سياست هاي خارجي و ژئوپلوتيكي مان دور خواهد كرد. نتيجه انتخابات آمريكا هرچه باشد آمريكا در برابر حقوق ملت ايران مقصر است و طبيعتا هيچ دولتي در آنجا پاسخگوي مطالبات ما نيست زيرا رئيس جمهور و دولت نيز در آمريكا مانند ديگر كشورها صرفا بخشي از جريان قدرت هستند و كمپاني ها بزرگ صاحب سرمايه در آن جا براي حفظ منافع خود سياست هايي را پيگيري مي كنند كه ممكن است با نظرات دولت مستقر در آمريكا كاملا متفاوت باشد همانطور كه در روند مذاكرات هسته اي با دولت اوباما و جان كري ديديم كه عوامل گوناگوني خارج از دولت بر روند مذاكرات تاثير ميگذاشتند و دولت بعدي آمريكا نيز ناچارا مسير گذشتگان خود را طي خواهد كرد.

شايد در بازه هاي زماني كوتاهي سيگنال هايي از سوي آن ها براي رفع تخاصم داده شود و در صورت انتخاب بايدن او بخواهد راه تعامل را پيش بگيرد اما جريان هاي موازي قدرت در آمريكا مقابل اين حركت خواهند ايستاد و چشم انداز روشني از بايدن نيز به علت پيوندهاي عميقش با رژيم صهيويستي ديده نمي شود.