میلاد صادقی، پژوهشگر حقوق هوافضا- به اعتقاد «انجمن بینالمللی حمل و نقل هوایی» (یاتا)، یکی از عواملی که اغلب، سبب عدم پذیرش «کنوانسیون مونترال 1999 در خصوص یکسانسازی برخی مقررات حمل و نقل هوایی بینالمللی» توسط کشورها میشود، «فقدان آگاهی» است. درست در سایه این نبود آگاهی است که بر یک نگرانی یا ترس تأکید میگردد:
«الحاق به این کنوانسیون و پذیرش آن، اقتصاد متصدیان حمل و نقل هوایی و یا خطوط هواپیمایی را با تهدید و خطر روبرو خواهد ساخت و حتی میتواند آنها را تا آستانه ورشکستگی و اضمحلال پیش ببرد». اما در برابر این نگرانی یا ترس، دلایل و مدارک قابل توجهی وجود دارد که نشان میدهد پذیرش رژیمی بهتر برای جبران خسارت مسافران هوایی از طریق الحاق به کنوانسیون مونترال 1999، نه تنها عملکرد و حیات متصدیان حمل و نقل هوایی یا خطوط هواپیمایی را با تهدید و خطر روبرو نخواهد کرد بلکه به نفع آنها نیز تمام خواهد شد. یکی از این دلایل و مدارک، «تأمین ایمنی هوایی» یا به بیانی دقیقتر «ارتقا و بهبود استانداردهای مربوط به بیخطری پرواز» است. بعض از دولتهایی که اکنون عضو کنوانسیون مونترال 1999 هستند، به نظر میرسد که پیش از پذیرش کنوانسیون و الحاق به آن، با همین دلیل، یعنی «تأمین ایمنی هوایی» یا «ارتقا و بهبود استانداردهای مربوط به بیخطری پرواز» نیک آشنا شده و به آن وقوف یافتهاند. چنانکه درباره دولت فیجی، «فیجی ایرویز» (Fiji Airways) طی گزارش نمایندگان خود به کمیته ذیصلاح پارلمان این کشور، بدین دلیل تصریح کرده است که با تصویب کنوانسیون، خطوط هواپیمایی، به طور غیرمستقیم، نسبت به ارتقا و بهبود استانداردهای ایمنی خود ترغیب میشوند تا از وقوع سوانح و حوادث هوایی ممانعت و اجتناب به عمل آورند. شایان ذکر است که اخیراً با پیوستن دولت بنگلادش به کنوانسیون مونترال 1999، تعداد اعضای کنوانسیون به یکصد و سی و هشت (138) عضو رسیده است.
-
دیدگاهی برای این نوشته ثبت نشده است.
-
افزودن دیدگاه