محمود دهقان: به مناسبت برگزاری ششمین سمپوزیوم مجسمه سازی در برج میلاد و حال و روز این روزهای مجسمه سازی ایران هم صحبت شدیم با صابر لیالیون مجسمه ساز جوان و خلاق کشورمان که تخصص او ساخت مجسمه با مواد بازیافتی مانند قطعات اسقاطی خودرو، بطری های پلاستیکی و فلزی و ... است.
به عنوان سوال اول بفرمایید که هنر مجسمه سازی در ایران را چگونه میبینید؟
مجسمه سازی در ایران عقب مانده است، این را می توانید از کارهای ارائه شده در پارک های سطح شهر مشاهده کنید.
یکی از دلایل این موضوع سفارشی کار کردن هنرمندان در سالهای اخیر بوده است. مجسمه سازی ایران حال و روز خوبی نداشت و این سفارشی کارکردن اوضاع را بدتر نیز کرد.
میتوانید بیشتر در این مورد توضیح بدهید:
منظور من از سفارشی کار کردن این است که به طور مثال مجسمهساز در مرحلهی اول اتودهای خود را به مسئولین شهرداری یا به جاهایی که قرار است از مجسمه استفاده کنند ارائه میدهد، سپس افرادی که هیچ گونه تخصصی در این زمینه ندارند براساس سلیقههای شخصی و فهم خودشان تغییراتی را در طرح اولیه می دهند که با فکر هنرمند بسیار فاصله دارد. مسئولین به اسم حمایت و بر اثر فشارهایی که از سوی هنرمندان شد قانع شدند که به مجسمهسازها سفارش دهند تا از آثار آنها برای زیباسازی در سطح شهر استفاده شود و این موضوع خوبی بوده اما وقتی اعمال نظر غیرکارشناسی آنها وارد اثر هنرمند میشود کار خراب میشود.
چرا اعتقاد دارید این سلیقهها غیرکارشناسی است؟
به طور مثال وقتی هنرمند چیزی که در ذهن دارد را به مسئولین ارائه میدهد در لابهلای طرحها با آثار مدرن و انتزاعی هم روبهرو هستیم اما مسئولین فقط کار رئال را می پسندند، طرحی را می خواهند که مخاطب در نگاه اول متوجه موضوع بشود! این اتفاق در سالهای اخیر مجسمه سازی ما را بیش از گذشته عقب انداخته است، شاید بتوان گفت ما الان هفتاد ، هشتاد سال عقب هستیم.
در حال حاضر فرهنگسرای برگ متولی این امر است و کارهای حجمی برای تائید و ساخت به آنجا ارائه میشود ولی همان طور که گفتم نظرهای غیرکارشناسی این مسئولین کار را خراب میکند.
چرا خود مجسمه ساز به صورت شخصی گالری برگزار نمیکند یا مثلاً آثار خود را به سمپوزیومهای جهانی نمیفرستد؟
کار حجم مانند دیگر حوزههای هنری نیست هزینههای بیشتر و زیرساختهای عظیمتری را میطلبد که همه اینها هزینه بر است.
البته تک آثاری بودهاند که در سمپوزیومهای جهانی هم شرکت کردهاند، اما همان طور که گفتم به علت هزینه بر بودن کار حجم این اتفاق خیلی کم صورت میگیرد. و از طرفی در داخل یکسری محدودیتها برای کارهای حجمی وجود دارد، مثلا وقتی مجسمهساز بخواهد آثار فرمیک یا آناتومی بدن را در اثر خود وارد کند، این موضوع از سوی مسئولین تحمل نمیشود و مورد انتقاد قرار میگیرد.
آینده را در حوزه مجسمه سازی ایران چگونه میبینید؟
خدا را شکر در دولت جدید فضا بازتر شده و امیدوارم با تلنگرهایی که مخصوصاً هنرمندان خارجی شرکت کننده در ششمین سمپوزیوم به مسئولان میزنند و این انتقادهایی که ما داریم نیز به گوش آنها برسد و در سالهای آینده اوضاع بهتر شود.
-
دیدگاهی برای این نوشته ثبت نشده است.
-
افزودن دیدگاه