راهکار یک کارشناس برای خروج از انحصار خودرو در پرونده خودرو جهان اقتصاد

مهناز اسماعیلی: یک کارشناس صنعت خودرو درباره وجود انحصار در صنعت خودروسازی کشور گفت: انحصار یک بحث نسبی است که به قوانین و مقررات و عوارض گمرکی مربوط به واردات خودرو برمی گردد. با توجه به این شاخص و به دلیل وجود عوارض و سود گمرکی بالا به نظر می رسد انحصار وجود دارد.

شهرام آزادی به حمایت های دولت از این صنعت اشاره کرد و ادامه داد: اگر بتوان روزی را تصور کرد که ایران به مجموعه تجارت جهانی بپیوندد و بازار آزاد و رقابتی شکل بگیرد این انحصار از بین خواهد رفت.

این کارشناس صنعت خودرو به دو پیامد ناشی از حمایت های دولت اشاره کرد و اظهار داشت: با توجه به تحریم ها و مشکلات مالی، دولت باید این بخش را حمایت کند. اما در بحث های تکنولوژیک، مسائل فنی خودرو و رقابت خودروهای داخلی و خارجی این حمایت منجر به آسیب شده است چرا که این صنعت در بخش تنوع و تکنولوژی محصولات هنوز توان رقابت ندارد.

وی با اشاره به اینکه حمایت های دولت باید از جنس دیگری باشد، افزود: دولت باید با ایجاد زیرساخت های مناسب و سرمایه گذاری در این بخش از یک سو به سمت تکنولوژی های بالاتر و خودروهای متنوع تر برود و از سوی دیگر با آزادسازی واردات امکان رقابت خودروهای داخلی با خودروهای خارجی را در شرایط برابر فراهم کند.

آزادی درباره وضعیت تعرفه واردات خودرو گفت: در شرایط فعلی کشور به دلیل کاهش قیمت نفت، عوارض گمرکی واردات یکی از منابع درآمدی دولت محسوب می شود و نمی توان آن را کاهش داد اما ادامه این روند در شرایط نرمال مضر خواهد بود.

همچنین وی به وضعیت خودروسازان داخلی اشاره کرد و تصریح کرد: به دلیل اینکه قطعه سازان خصوصی هستند و توان مالی بالایی ندارند، دولت باید با راه اندازی و گسترش مراکز تحقیق و توسعه آنها را کمک کند.

این کارشناس صنعت خودرو، ایران را یک قدم جلوتر از مونتاژکاری دانست و ادامه داد: با توجه به اینکه خودروهایی با طراحی و ساخت داخلی وجود دارد نمی توان این صنعت را مونتاژکار دانست اما مشکل در تنوع و سطح تکنولوژی است که باید با حمایت دولت و گسترش مراکز تحقیق و توسعه حل شود.

وی درباره بهره وری این صنعت گفت: نمی توان یک جانبه به این موضوع نگاه کرد بلکه باید همه ابعاد مسئله بررسی شود و هم مشکلات و هم ضعف ها را در نظر گرفت.

آزادی با اشاره به کاهش تولید خودو در سال های اخیر افزود: هدف افزایش تولید در ابتدا رسیدن به سطح تولیدی است که در برنامه ها پیش بینی شده بود و در مرحله بعد افزایش برای صادرات است که البته به دلیل پایین بودن تکنولوژی موفق نبوده و فقط توانسته به صورت محدود با چند کشور همسایه همکاری کند.