ايرنا: کميسارياي عالي پناهندگان سازمان ملل روز سه شنبه هشدار داد هزاران زن آواره سوري که بيوه اند يا از همسرانشان جدا افتاده اند، در سختي، انزوا و تشويش به سر مي برند و براي بقا تقلا مي کنند.‏

به گزارش امان، کميسارياي عالي پناهندگان سازمان ملل در تازه ترين گزارش خود، وضع بد حدود 145 هزار زن آواره سوري را که در شرايط دشوار در سراسر خاورميانه گليم خود و خانواده شان را از آب بيرون مي کشند، برجسته کرد.‏
اين گزارش که آنتونيو گوترس کميسر عالي پناهندگان سازمان ملل آن را در يک کنفرانس خبري در امان ارائه داد، حاکي است: اين زنان که مجبورند مسووليت خانواده هاي خود را پس از کشته شدن و اسارت مردانشان يا دور ماندن از آنها به تنهايي به دوش بکشند، در شرايط سخت، انزوا و تشويش گرفتارند.‏
وي با اشاره به اينکه زنان آواره سوري بي نهايت رنج مي برند، خواستار اختصاص کمک هاي مالي بيشتر براي کمک به آنها شد.‏
وي افزود: ما هنوز 200 ميليون دلار تا پايان سال جاري کمبود بودجه داريم تا بتوانيم برنامه کمک مالي به خانواده هاي سوري را به نحوي که نيازهاي آنها را تامين کند، به اجرا گذاريم.‏
اکثر اين زنان نمي توانند کار کنند، زيرا تنها سرپرست کودکانشان هستند و بررسي کميسارياي عالي پناهندگان سازمان ملل در اردن، لبنان و مصر از 135 زن سوري نشان داد که يک سوم از اين افراد غذاي کافي براي خوردن ندارند.‏
بسياري از زناني که اين کميساريا با آنها مصاحبه کرد، گفتند که ژتون هاي غذا را از برنامه جهاني غذا دريافت مي کنند. با اين حال برخي اظهار داشتند که اين ژتون ها را براي تامين هزينه هاي ديگر مي فروشند.‏
در گزارش کميسارياي عالي پناهندگان سازمان ملل آمده است که زندگي کردن بدون مردان، در آزار و به ستوه آوردن بسياري از زنان سوري تاثير داشته است.‏
همچنين نداشتن پول کافي، اين زنان را براي تامين هزينه هاي آموزش و بهداشت با انتخاب هاي سختي مواجه مي کند، به طوري که بسياري از آنها استطاعت پرداخت هزينه تحصيل يا درمان کودکانشان را ندارند.‏
در اين گزارش با اشاره به اينکه يک زن از هر پنج زن سوري به خاطر رواديد يا مسائل مشابه از همسر خود دور مانده است، از دولت هاي کشورهاي ميزبان مي خواهد مرزهاي شان را باز نگه دارند و محدوديت هاي ورود را کاهش دهند.‏
براساس اين گزارش، دست کم 2 ميليون و 800 هزار سوري از جنگ داخلي در کشورشان که مارس 2011 آغاز شد، گريخته اند و بيش از يک ميليون نفر از اين تعداد در لبنان پناه گرفته اند. مابقي نيز در اردن، مصر، ترکيه و عراق اقامت دارد.‏