غلامرضا رحیمی در شماره قبل یادداشت های مربوط به تحول اقتصادی ،تصویری را تجسم کردم و در آن به جستجوی موانع بلوغ اقتصاد ایران پرداختم.بلوغی که ادعا کردم الزاما با تحویل فرمان اقتصاد از دولت و خصولتی ها به مردم و بخش خصوصی می گذرد.در آن تصویر ثروتمندانی را دیدیم که صاحبان قدرت اقتصادی کشور بوده و همه روزه با انگیزه بیشتر شدن ثروت خانوادگی در فکر برنامه ریزی برای آینده هستند.اگر شما هم از این تصویر خوشتان نمی آید ،نگران نباشید تنها نیستید ،بسیاری از ایرانیان هنوز با این تصویر مشکل دارند.مشکلی که در کنار صاحبان قدرتی که نه تنها اعتقادی به این تصویر ندارند بلکه این تصویر مغایر رانتخواری و سود جویی بدون پرسش برخی از آنان است تبدیل به مانع مهمی در رهایی وابستگی کامل اقتصاد کشور به درآمدهای نفتی است.درآمدهایی که زحمت زیادی برای کسب و توزیع ناعادلانه آن وجود نداشته و بسیاری هم اکنون با اتکای آن به ثروتی گاه افسانه ای اما غیر مولد دست یافته اند. احتمالا بسیاری از خوانندگانی که از تصویر پیش رو راضی نیستند با وضعیت جاری ثروت اندوزی رانتخواران هم مشکل دارند مگراینکه.. . شاید بخشی از خوانندگانی که با تصویر ساخته شده من که در واقع بازبینی تصویری است که در بسیاری از اقتصادهای دنیا جاری است،مشکل دارند ،باور دارند که راههای بهتری هم وجود دارد.در پاسخ باید بگویم که قرار نیست دقیقا فیلم ما نعل به نعل سناریوی فیلم دیگران باشد ،ما می توانیم فیلم سرمایه داری خود را بسازیم،کما اینکه بسیاری ملل موفق دنیا در دهه های اخیر همین کار را کرده اند.اما هر سناریویی بنویسیم در آن این ثروت مردم و خانواده ها ست که فرمان اقتصاد را به دست خواهد گرفت.این یکی گریز ناپذیر بوده و نتیجه ای هم که اقتصاد می خواهد ماندگاری این ثروت در مرزهای ملی کشور و باز تولید آنان است،آنچه که نبودش،یکی از مشکلات بزرگ اقتصاد امروز کشور است.ادعای اینکه همه راههای رفته تاکنون اقتصاد کشور نتوانسته به اشتغالزایی با ثبات و اقتدار و بزرگی اقتصاد کشور بیانجامد،ادعای گزافی نیست.به همین دلیل تحولی نیاز است که مهم به خود مردم سپرده شود.و مهمترین گام در این مسیر اعتماد به سرمایه فکری و ابتکار مردم در قالب اقتصادی آزاد برای بال گشایی است.