غلامرضا رحیمی
کارشناس مدیریت پروژه
انیشتن اثبات کرد، زمان نسبی است و با فضا مرتبط بوده و از آن جدا نیست. بهنظر میآید که زمان نه فقط در فیزیک که تحت فضای سیاسی و اقتصادی و اجتماعی متفاوت هم نسبی است. مثلا زمان برای یک پدر بیکار بسیار کند و برای یک دلال بسیار سریع میگذرد. یکی در پی اتمام روزگار طولانیِ سخت است و دیگری سرعت گذشت روزهای خوش بیدردسرِ دلالی را زیاد میبیند. اما دامنه این تفاوت ظاهرا گستردهتر است. چندی پیش در یک تاکسی ون در ترافیک سنگین همت و در حوالی برج میلاد مسافر بغل دستی که بسختی در صندلی تنگ در حال خواندن روزنامه بود، یکباره گفت آنها برای وقت چه ارزش اقتصادی قائل هستند و ما چی! در توضیح بیشتر اشارهای به خبر روزنامه کرد که در کشور کوچک سویس برای کاهش زمان تردد وارتباط دو نقطه، تونلی ۵۷ کیلومتری حفر کردهاند تا بتوانند هم انتقال کالا را ارزانتر کرده و هم در وقت و زمان مردم صرفهجویی کنند و بعد ادامه داد، لابد این زمان فقط برای این نبوده که مردم از وقت زیادیِ بدست آمده لزوما برای کار بیشتر استفاده کنند و بیشتر نظرشان رفاه مردم بوده. دید که من با سکوت نگاهش میکنم اشارهای به محل برجهای دوقلویی که شهرداری قصد دارد در مجاورت برج میلاد احداث کند، کرده و ادامه داد ما اینجا شهرداریمان که دایم مینالد که بودجه ندارم انرژی و هدفش راگذاشته که مثلا و یا احتمالا در مسابقه مدرنسازی شهر از دیگران عقب نیافتیم. مسافر دیگری که ظاهرا او هم شنونده گفتگو بود گفت دوست عزیز وقت و زمان هرکسی قیمتی دارد، من و شما میتوانیم روزی دوساعت از وقتمان را در فاصله چند کیلومتری با این وضع بگذرانیم، برخی هم وقتشان با ارزش است و باید برایشان برنامهریزی کنند و تونل بسازند برخیها هم زندگی شان به وقت و اعصاب ما ربطی نداره و اموراتشان در این برجسازیهایی میگذرد که البته پولش هم مال ماست و ادامه داد میدانید، راستش عکسِ کنار این برجها و این اتوبانهای دو طبقه عکسِ سیاسی قشنگی میتواند بشود. و مسافر اولی گفت و این یعنی اینکه برای سیاستمداران مردم و وقتشان نسبی هستند.