غلامرضا رحیمی مشاور مدیریت گفتم که تبعات سیاست های بلند مدت متکی بر ماشین شخصی بجای شبکه همگانی ریلی،فقط فجایع جاده ای و تلف شدن وقت مردم در خیابان ها نیست.در واقع ما هم مثل بسیاری کشورهای نفتی فکر کردیم چون نفت به وفور داریم نیاز نیست آنرا  گران بخریم و آنرا تبدیل به وسیله رفاه کردیم.از آنجایی که برق هم با همین نفت تولید میشد عادت کردیم آنرا هم ارزان تر از واقع داشته باشیم و بدتر اینکه این تخفیفات علاوه بر خانواده ها شامل حال صنایع و خوراک پتروشیمی ها هم گردید.و بدینگونه شد که صاحب اقتصادی با مشخصاتی خاص شدیم.اقتصادی که در آن برای بنزین به افراد یارانه داده و ولی باید شیر را گرانتر از مابقی دنیا بخرد.و بدین ترتیب سیاست خودروی ارزان به سوخت ارزان و بعد به کل اقتصاد رسید و عاقبت پس از چند دهه ،کل اقتصاد را به گروگان گرفت.نه میشه در نبود شبکه  گسترده همگانی،قیمت سوخت را گران کرد و برای مردم مشکلات بیشتری ایجاد کرد و نه میتوان با این وضعیت انتظار گردش چرخ اقتصاد را داشت.این وضعیتی است که در مورد آن بسیار نوشته شده و اینکه چه زمانی بالاخره تصمیم و برنامه موثری برای خروج از این چرخه معیوب اتخاذ می شود،معلوم نیست.اما بنظر میرسد ، آنچه که تاکنون به عنوان مُسکن به کار گرفته شده،دوباره دنبال شده و البته سعی بر اصلاح آنها می گردد.مثلا برای کاهش تردد ماشین های شخصی ،تاکسی های اینترنتی تشویق و به این طریق کوشش می شود تعداد و هزینه های تردد مردم کاهش یابد ،انگاری که همه مردم توان تردد با تاکسی دربستی را داشته و یا اینکه این تاکسی ها خیابان های شهر را اشغال نمی کنند و سوختشان هم آلودگی ندارد .بماند که این اشتغال باصطلاح خاکستری موجب غرور سیاستمداران هم شده که ظاهرا توانسته اند درآمدی برای کارمندان و یا دانشجویان و بیکاران حاشیه نشین شهرهای بزرگ بیافرینند ،امری که حکومت بجز دخالت در تعیین نرم افزارهای آن،کار دیگری برای رونق آن نکرده بود.یا اینکه شاید کارت های سوخت مردم برای کاهش چند درصدی مصرف سوخت دوباره بکار آیند و  همزمان احتمالا اخبار قاچاق سوخت با لوله کشی به رسانه ها برسد.این اقدامان همگی حرکت در مسیر اشتباه به روش درست است.