غلامرضا رحیمی برخی انتخاب ها بسیار مهم اند و اثرشان  همه جانبه.گاه این انتخاب ها تدریجی اتخاذ می شوند.مثلا همین ارجحیت مالکیت خودرو شخصی بر ایجاد حمل و نقل عمومی.فکر نکنید که این ترجیح مال ده سال و بیست سال است که قدمتی به اندازه عمر پیکان دارد.از اثرات انتخاب پیکان بجای قطار اینکه ،اولی جاده می خواست و بنزین. و از آنجایی که ساخت جاده گرون بود و زمان بر و بنزین را می شد چند روزه از آنور آب آورد،جاده در رقابت با بنزین کم آورد و همان ابتدای ورود پیکان ، جاده ها کوچکتر از پیکان ها شدند.اما از آنجایی که ظاهرا می توان به هرگرفتاری عادت کرد،تبعات  تکیه بر پیکان و ماشین شخصی و کوچکی جاده ها و خیابان هاخود را دیرتر از معمول نشان داد.اتفاق دیگری که در این میان به آن عادت کردیم این بود که باک پیکان را با سوخت ارزان پر کنیم.در واقع این فقط ماشین دارها نبودند که اینچنین عادت کرده بودند که این صنعت حمل و نقل کشور هم بود.حالا دیگر بار جابجایی مسافران و کالا هم بر دوش سوخت ارزان بود.خب وقتی هم که به چیزی عادت کنید،بتدریج تبدیل به پدیده ای بدیهی و طبیعی می شود.این شد که اقتصاد هم به آن عادت کرد.یعنی برنامه ریز و سیاست گذار هم فکر کرد که این طبیعی است که مملکت دارایی خود را برای حمل و نقل متکی بر ماشین ها و جاده های قدیمی کشور آتش بزند.چند سالی گذشت ،رفته رفته برنامه ریزان متوجه شدند که بخش بزرگی از درآمد نفت کشور نیامده می سوزد.مردم هم از تلفات جاده ای ،راهبندان های طولانی و بیماری های تنفسی متوجه شدندکه انگاری راه حل های دیگری هم برای حمل و نقل بیش از یک قرن است که در ممالک متمدن بکار گرفته می شود.برخی از مدیران هم که از درس های خوانده شده چیزی بخاطرشان مانده بود ،کشف کردند ،که راه حل ،حمل و نقل ریلی و و جابجایی همگانی است. اما ظاهرا راهی که گفته شد و هفتاد سال پیش از آن در کشور پیش گرفته شده بود،سخت بود و دیر بازده و عمرش بیش از عمر دوره نشستن بر صندلی قدرت سیاسی.که سیاست مداران میانبر های کوتاهی مثل پراید را دوست دارند.