غلامرضا رحیمی مشاور مدیریت از چند یادداشت پیش مشکلات واحدهای بزرگ صنعتی و خدماتی را با مرور خاطره ای از یک اعتراض کارگری  در یک واحد بزرگ صنعتی ،شروع کردم.در آنجاگفتم که حضور کارگران در مقابل کارخانه موجب توقف چند ساعته  من و همراهانم در کنار آنان شد.در میان کارگران،دوستی قدیمی بود که سالها پیش به عنوان کارگر فنی در دو پروژه همکار بودیم.همکاری که بعدها به کمک موبایل و شبکه های اجتماعی تبدیل به دوستی ماندگار شد و در واقع در این سفر قصد داشتم که این دوست را هم از نزدیک ببینم که این اعتراض ناگهانی ملاقات ما را تبدیل به گفت و شنودی سرپایی با موضوع آن تجمع نمود.این دوست که بدلیل نوع حرفه اش چند کارخانه مشابه خارجی را بازدید و آنجا آموزش دیده است،پرسشی ساده را با من طرح کرد او گفت چرا واحدهای بسیار کوچکتر از این واحد(واحدی که در مقابل ورودی مسدود شده آن مشغول صحبت بودیم) در خارج سودده و فعال هستند و بسیار هم در بازار خوشنام بوده ولی در اینجا گرفتار بدهی های چند هزار میلیارد تومنی هستند؟تا خواستم آفت های  اقتصاد دولتی و مشکلات خصولتی سازی را بازتکرار کنم،حرفم را قطع کرد و گفت بنظرت برای این کارگرانی که اینجا در اعتراض به تاخیر پرداخت حقوق چند ماهه شان جمع شده اند فرقی دارد که حقوق خود را از دولت یا شبه دولت و یا بخش خصوصی و یا سرمایه گذار خارجی بگیرند؟این پرسش خیلی شبیه به پرسشی است که نه حالا، که از سالیان پیش ذهنم را مشغول کرده است.هر زمان که در فرودگاههای بین المللی  و یا  در شرکت های خارجی تردد کارکنان با ملیت های مختلف را می دیدم ، بیشتر به این نتیجه می رسیدم که ملیت کارکنان برای سرمایه گذاران اهمیتی ندارد. کار بجایی رسیده که یکی از مشکلات کارگران غربی ،بکارگیری گسترده کارگران ارزان آسیایی و آفریقایی شده است.بازار هم که جهانی است  و محصولات و خدمات کشورهای مختلف بجز تعدادی  انگشت شمار کشور،با محدودیت بسیار کمی نسبت به چند دهه پیش میان آنها مبادله می شود.این وضعیت این پرسش مهم را که روزی حتی جنبه سیاسی داشت پر رنگ تر می کند،و آن اینست که آیا واقعا برای بهبود وضعیت زندگی کارگران ایرانی ملیت سرمایه مهم است؟