غلامرضارحیمی مشاور مدیریت در ادامه نوشته های این ستون که بیشتر بیان دلخوری های مربوط به ضعف ساختمان های نوسازِ در زلزله های اخیر کشور است، به ضعف هایی مثل اخذ تصمیمات غیر کارشناسی در صنعت ساختمان اشاره کرده و یکی از این مشکلات را علاقمندی مدیران ایرانی به ثبت رکورد بجای توجه به مجموعه وظایف خود عنوان کردم.مثلا ثبت رکورد در ساخت فلان واحد مسکونیِ مهر در سال،یا ساخت بلندترین برج مسکونی خاورمیانه و یا ساخت بزرگترین مرکز خرید جهان و یا ساخت طولانی ترین خیابان دو طبقه منطقه. اما مدیری که بدنبال  ثبت رکورد می باشد،اهداف رکوردی خود را چگونه انتخاب می کند؟ و اصولا چرا مدیران به ثبت رکورد بجای ادای کلیه وظایف خود علاقه دارند؟فکر میکنم برای یافتن پاسخ اول باید ببینیم اصولا مدیران ایرانی چگونه تصمیم می گیرند؟ در همین سری از یادداشت ها  از مدیرانی گفتم که خود در مقام کارشناس نشسته و بجای همه کارشناسان مربوط تصمیم گیری کرده و مثلا علیرغم مخالفت کارشناسی مجوز ساخت برج مسکونی بر روی گسل  و یا در کوچه چند متری را می دهند.اشتباه نشود منظور من این نیست که مدیران حتما  و فقط از روی مصالح دیگری این تصمیم را خارج از ضوابط و  بدون توجه به نظر کارشناسان می گیرند بلکه ضعف کارشناسی در بدنه بسیاری از سازمانها،مدیران را وادار به تصمیمات کارشناسی به نیابت از ساز وکار کارشناسی هم می نماید.بله در واقع طی سالها سیستم دولتی و یا شبه دولتی کارشناسی یاد گرفته که اخذ تصمیمات سخت را به مدیران واگذار کند.و در واقع این یک فرایند دوسویه با نتیجه ای منفی شکل گرفته است.یعنی سال به سال ارتباط نظام کارشناسی با مکانیزم تصمیمات کلان ضعیف تر شده.طی سالیان نظام کارشناسی دولتی یاد گرفته است که مطابق میل مدیران عمل کند و مدیران هم یاد گرفته اند مطابق میل بالادست عمل کنند و بدین ترتیب فرایند تصمیم گیری بسیار ساده و قابل فهم شده ، انطباق تصمیم با  تمایل بالادستی.مسئولیت با وی است و خود باید پاسخگو باشد. اما ظرافت ایرانی در تحمیل خرد خرد نظرات خود نیز در این معادله جایی را برای تمایلات مدیران و کارشناسان ارشد باز می کند و همین جا میشود زمین بازی خارج از وقتِ وی و ثبت رکورد .