غلامرضا رحیمی کارشناس مدیریت پروژه پنج دهه پیش یک فرد عاشق ماهی‌گیری می‌توانست در خور موسی واقع در منطقه بندر ماهشهر به‌سادگی به مراد دل خود برسد. اما اهالی همین شهر امروز بدنبال ماهی و میگوی سالم در شهر‌ها و مناطق دیگر می‌گردند. چهار دهه پیش زمانی که طرح‌های خیلی بزرگ فولاد را در مرکز و یا ساخت کارخانه کاغذ در شمال کشور را اجرا می‌کردند  از خطرات زیست محیطی آن‌ها می‌گفتید، بسیار محتمل بود که به شما خیل بیکاران منطقه یادآوری شود. یا اگر به مدیران نفتی در جنوب اثرات سوختن ثروت ملی گازهای همراه در مناطق مختلف جنوب را فقط نجوا می‌کردی، یا فورا از برنامه‌های بلندمدت و  معدود پروژه‌هایی چون آماک با شما صحبت می‌کردند و یا از لزوم ایجاد اشتغال در آن نواحی. تجربه تخریب گسترده محیط زیست، تجربه‌ای است فراگیر. نیاز نیست که عمر ایرانی نزدیک به شصت باشد که زیست بوم زیبا و خاطره انگیز جای‌جای کشور را بیاد آورده و افسوسی برای حال بعضی از آن‌ها نخورد. خوش‌بختانه امروز با وجود مقررات، طرح‌های عمرانی ناچارند که از فیلترهای ارزیابی زیست محیطی عبور کنند، اما اگر قدرت‌ِکمِ مدیران زیست محیطی را در مقابل فشارِ اشتغال به‌نظر بیاوریم، متوجه دست پایین آن‌ها می‌شویم. چند دهه پیش، در بسیاری مواقع ملاحظات زیست محیطی امری لوکس تلقی شده و اگر به مدیران هزینه‌های  آسیب‌های محیط زیستی طرح نیز یادآوری می‌شد، یا این آسیب را قابل جبران دانسته و یا  از اساس در مقابل توسعه و اشتغال کم اهمیت تلقی می‌کردند.رالبته نابودی برخی شغل‌های سنتی خود بهترین گواه  نتیجه این برداشت است. در واقع چالش مدرن مدیریت پروژه‌ها هم‌سویی آن‌ها با ملاحظات محیط زیستی است و بخش مهمی از سرمایه‌های ملی با این بی‌توجهی به هدر رفته و شاید قابل برگشت نباشند. آسیب به رودخانه کارون به عنوان قلب استان خوزستان، دریاچه ارومیه در شمال غرب کشور، زاینده رود در مرکز، جنگل‌های شمال و زاگرس، فقط تعدادی از این لیست غیر قابل برگشت می‌باشند. هزینه‌های پنهان ناشی از نابودی آن‌ها  و از دست رفتن میلیون‌ها شغل سنتی،که فقط گوشه‌ای از اثرات بخشی‌نگری  در  اجرای طرح‌های عمرانی است، در کجای سرجمع هزینه‌های اجرای این‌گونه پروژه‌ها لحاظ شده است.