غلامرضا رحیمی کارشناس مدیریت پروژه پیشکسوتی را می‌شناسم که سال‌ها کار کرده و چهره شناخته شده‌ای در حرفه خود است. یکی از خصلت‌های بارز او خوش بینی است. او در هر برخوردی با جوانان این روحیه خود را به آنان منتقل کرده و می‌گوید که آینده بسیار روشن است و متعلق به شما جوانان و مطمئن باشید که همه مشکلات برطرف خواهد شد. فکر می‌کنم شنیدن چنین جملات مثبتی بر انگیزه و بینش بسیاری از جوانان تاثیرگذار است.اما برای بسیاری دیگر از آنان که در آغازین راه کمرکش دشواری‌های پذیرش مسئولیت اجتماعی بوده و در حال آزمون و خطای حل و فصل مشکلات بزرگ زندگی خود هستند، باور به این خوشبینی دشوار است. چندی پیش که باتفاق این پیش کسوت در جمعی حضور داشتم که اکثریت آن را جوانان تشکیل می‌دادند، پس از بیان مجدد این خوش‌بینی، یکی از این جوانان با اعتراضی توام با احترام به این پیش کسوت گفت که کوشش شما در روزگاری انجام شد که ابر و مه و باد هم همدست موفقیت آن شد ولی شرایط کنونی با شرایط جوانی شما فرق کرده و شواهد بیشتر کمک حال نا امیدی است تا امیدواری. یکی دیگر از جوانان جمع که شرکتی تخصصی در زمینه تحلیل خطر و ریسک در واحدهای نفتی را چند سال پیش راه اندازی کرده و در این زمینه کمابیش شناخته شده است در حمایت از جوان اولی به پیشکسوت جمع گفت که فکر می‌کنم برای خوش‌بینی و امید به آینده باید دلایلی وجود داشته باشد. پیش کسوت آهی کشید و گفت ببخشید جوانان مجازی عزیز فرق نسل من با نسل شما در این است که ما باور داشتیم که آینده ساختنی است و ما بازی‌گر منفعل و مجازی آن نبوده‌ایم و آن‌چه را که می‌خواستیم، می‌ساختیم و اضافه کرد که نسل ما آن‌چه را که آرزو داشت، درست و یا غلط به‌دنبالش رفت و کوشش کرد آن‌را بسازد بعد با خنده اضافه کرد زمین باید شخم بخوره تا بشه توش چیزی کاشت. جوان دوم گفت ببخشید اما اگر زمین را هم شخم زدیم اما از آب که دست ما نیست خبری نشه چطور؟ پیش کسوت گفت درست میگی امید هم برای خودش زیرساختی داره، ساخت بستر امید کاری جمعیه که نسل شما باید برای اون هم همت کنه.