غلامرضا رحیمی
کارشناس مدیریت پروژه
مجمععمومی عادی سالیانه انجمنهای صنفی که خیلی پیشتر، بیشتر محل دید و بازدید مدیران شرکتها و فعالان اقتصادی و البته مرورآرزوهای آنان برای چگونگی اصلاح امور بود. اما چندی است که محل دردِ دل است. در مجمع یکی از انجمنهای صنفی معروف و مهم کشور که تقریبا تمام اعضای آن از بخش واقعا خصوصی هستند، اما امسال فقط دردِدل نبود که گله از سیاست پررنگتر بود. انجمنی که زمانی بار بسیار سنگینی از اشتغال کشور را به دوش میکشید و برخی از اعضای آن قدمتی معادل شش دهه فعالیت دارند. وضعیت به گونهای بود که موضوع اجتماع امسال تقریبا فراموش شده بود و مسئولان برگزاری جلسه بدلیل طولانی شدن بحثها و سخنرانیهای غیررسمی باصطلاح خارج از دستور، ناچار شدند بررسی و تصویب موضوع جلسه را در عرض چند دقیقه جمع کنند. حرفها دیگر نه رنگ و بوی دردِ دل که بیشتر گلایه از سیاستمداران و رسانههایی داشت که بهصورتی انفجاری علاقهمند به ارجمندیِ ارجها شدهاند.مدیر شرکتی که بیش از چهل سال سابقه فعالیت داشته و زمانی نزدیک به هزار نفر با وی کار میکردند، میگفت که اینها همه سیاسیکاری است و گرنه این مشکلات امروز بروز نکرده و همه فعالان اقتصادی و خود سیاستمدران میدانند که ما قریب یک دهه است که به وضعیت شبه تعطیلی افتادهایم.دیگری میگفت ما همان زمان که عده ای مردم را با کاغذپاره مشغول کرده بوده و حل مشکلات را در ترمزها جستجو میکردند، ترمز شرکتهایمان کشیده شده بود.یکی از مدیران جوان هم درخواست میکرد که ما باید از این بحث دوری کرده و به آینده نگاه کنیم، پس بهتر است از این فضای رسانهای برای طرح مشکلاتمان استفاده کنیم. یکی از پیش کسوتان که هم صدای خیلی آرامی داشته و همیشه هم به آرامی و گرمی هیجانات جمع را در چنین مجامعی کنترل میکند، گفت که دوستان دردِ بخش خصوصی مربوط به امروز و دیروز نبوده که ما همیشه یا بازیچه سیاستگذاران دولتی بودهایم ویا پلکان آنان، پس لطفا برای نوسانات و تبهای سیاسی خیلی وقت نگذارید که تا زمانِ تداومِ اقتدار اقتصاد دولتی و شبهِدولتی در بر همان پاشنه میچرخد که تاکنون.