رویا ایلکا فرشادمومنی گفت: درکشورما مطالبه ها از سوی دولت و مردم حد معینی ندارند اما زمانی که نوبت به لوازم و بسترهاو پیش نیازهای تحقق آن می رسد با محدودیت های جدی روبه رو می شویم. فرشاد مومنی استاد اقتصاد دانشگاه علامه طباطبایی درنشستی که باموضوع( نیازهای نهادی تولید محوری و اشتغال مولد) درموسسه دین و اقتصاد برگزار شد با بیان اینکه درکشورما مطالبه ها از سوی دولت و مردم حد معینی ندارند اما زمانی که نوبت به لوازم و بسترهاو پیش نیازهای تحقق آن می رسد با محدودیت های جدی روبه رو می شویم،گفت:در چند ساله اخیر ناگهان موجی درباره ضرورت و اهمیت بومی سازی علوم انسانی مطرح شد که آمال و آرزوها و وعده های دلنشینی در این زمینه مطرح شد اما زمانی که نوبت به تن دادن نهادمند به لوازم این مساله رسید آرام آرام این بحث از گردانه امور جاری خارج شد. این اقتصاددان ادامه داد: در واکاوی اینکه چرا این مسائل حیاتی مطرح می شوند اما اثر عملی چندانی از مطرح شدن ان ها مشاهده نمی شدچنین به نظر می رسد که شاید مساله لوازم معرفتی و نهادی مساله است که درست صورت بندی و شناخته نمی شود که ما شاهد این هستیم که به طور طبیعی بسترهامهیا نمی شود و سختی ها خودرا به رخ می کشند و نظام تصمیم گیری و تخصیص منابع ترجیح می دهد به آهستگی از کنار این مسائل بگذرد. مومنی با اشاره به مسئله بومی سازی علوم انسانی گفت: پیش نیاز بومی سازی علوم انسانی این است که درفرآیندهای تصمیم گیری و تخصیص منابع صرفا تصمیم هایی قابلیت مطرح شدن داشته باشند که دارای پشتوانه مطالعاتی باشند. وی ادامه داد: در کشوری که تصمیم گیری های میلیاردی با کمترین بنیه کارشناسی در گذشته ها یک پدیده طبیعی بوده است التزام نهادمند علم در فرآیند تصمیم گیری و تخصیص منابع با مقاومت های جدی در ساختار قدرت روبه رو می شود. این استاد دانشگاه افزود: مساله بسیار مهم دیگر که دراین ماجرا مورد توجه قرار گرفت این بود که بومی سازی علوم انسانی نیازمند یک نظام آمار و اطلاعات صحیح و شفاف و بهنگام هست. وی خاطرنشان کرد: به دلیل اینکه بسترنهادی در یک اقتصاد سیاسی رانتی که بقای رانت ها به عدم شفافیت هاست و حتی در مورد مسائل حیاتی نیز آمارو اطلاعات متفاوت وجود دارد طبیعتا مقاومت در برابر این مساله چندان تعجب برانگیز نیست. مومنی با بیان اینکه برای بومی سازی علوم انسانی درایران و انتقال یافته ها و آزادی ارزیابی انتقادی از موضع کارشناسی یک ضرورت حتمی است،گفت: طبیعتا اگر یک بسترنهادی برای پذیرش این نقدها وجود نداشته باشد امکان بومی سازی علوم انسانی وجود نخواهد داشت و ایده های درست مطرح می شوند اما چون دربرابر بسترنهادی و لوازم معرفتی و غیر معرفتی آن ها کم کاری ها و مقاومت های غیرمتعارفی وجود دارد عملا پیگیری نمی شوند که این امر به یک تجربه تاریخی تلخ و غم انگیز به ویژه در دوران ربع قرن اخیر در دورن بعد از پیروزی انقلاب اسلامی تبدیل شده است. وی با اشاره به برنامه تعدیل ساختاری گفت: ایده هایی که دراین زمینه مطرح می شد قابل اعتنا بودند و رقابت،آزادی اقتصادی و شفافیت نیز مورد توجه قرار می گرفت اما به محض اینکه نوبت به لوازم این مساله رسید به دلیل اینکه درسطح اندیشه ای و عملی آمادگی برای تامین لوازم درنظر گرفته نشده باشد برنامه تعدیل ساختاری مثل اکثر قاطع کشورهای در حال توسعه درایران نیز  به کارنامه ای سرشار از فاجعه های انسانی،اجتماعی و محیط زیستی تبدیل شد و کشور نیز را دچار پس افتادگی های بسیار پرهزینه و خطرناک شد. مومنی با بیان اینکه در دولت قبلی نیز عدالت اجتماعی نیز که مانند آزادی از متعادل ترین آرمان های بشر در طول تاریخ است کج اندیشی،بد دفاع کردن و عدم پایبندی به لوازم معرفتی و نهادی شد وآنانی که دم از عدالت می زدند به واسطه ناآمادگی ها و تناقض گویی ها فلاکت را بجای عدالت نشاندند به طوری که شاخص فلاکت در ماه های پایانی مسئولیت دولت قبلی به دوبرابر افزایش یافت.