علی ساکت، عضو هیات علمی پژوهشکده سوانح طبیعی-یک سال از حادثه دردناک پلاسکو گذشت، قرار بود تغییراتی در قبال برخورد با ساختمان های ناایمن ایجاد گردد، گفته شد مناطق ناایمن شناسایی و برای ایمن سازی آنها برنامه ریزی خواهد شد. قول هایی مبنی بر تجهیز امکانات امدادی سازمان آتش نشانی ارائه گردید. مقرر شد مدیریت سوانح، با رویکردی نوین به مرحله عملیاتی رسانده شود. یک سال گذشت نه تغییر تفکری صورت گرفت، نه مناطق ناایمن شناسایی و برنامه ریزی خاصی برای آنها صورت گرفت؛ نه امکانات امدادی سازمان آتش نشانی به شکلی اساسی تجهیز شدند و نه رویکرد مدیریتی در این خصوص تغییر کرد. نامه هایی بین سازمانی رد و بدل شد، کمی کاغذ بازی های اداری و مدیریتی، تعدادی جلسات و مصوبات عملی نشده و بعد هم همه چیز مانند قبل ادامه یافت. یک سال گذشت هنوز نمی دانیم چرا افرادی بی گناه این چنین قربانی سوء مدیریت شدند. به جز برخی تصمیمات مقطعی که آن هم بیشتر متکی به مسوولیت پذیری اندک مدیران لایق بود اتفاق اصولی در این خصوص رخ نداد و باز به دلیل بی توجهی که ریشه در ساختار مدیریتی در کشور ما دارد، این مساله نیز مورد بی توجهی اکثر مسوولان و تصمیم گیران قرار گرفت و به حاشیه رفت. اما آنچه باید یادآوری شود اینکه ما صدها و هزاران ساختمان پرریسک در شهرهای بزرگ داریم که باید درخصوص آنها تصمیم بگیریم تا دوباره گرفتار پلاسکوهایی دیگر و آثار ویرانگر اقتصادی و اجتماعی آن نشویم. تنها چیزی که در این یک سال ماندگار شد داغ عزیزان آتش نشانی بود که شاید سال های سال نتوان جایگزین های مناسبی برای آنها پیدا کرد، چه در سطح عملیات و چه فرماندهی. کسی جواب گو نبود و کسی به فکر جبران بر نیامد. تجربه سال های گذشته و خسارت دیدن از سوانح متنوع در جوامع شهری و روستایی در ایران نشان داده که هنوز تا زیستن در جامعه ای ایمن فاصله زیادی داریم. فاصله ای که نقطه اتکا و پایه ای جز تغییر تفکر ندارد. شاید در جامعه ای که زیرساخت های لازم برای حرکت به سمت ایمن ماندن مهیا گردیده باشد، این رویکرد در زمانی کوتاه دست یافتنی خواهد بود اما برای جامعه ما راهی پر پیچ و خم و ناهموار در پیش است. راهی که باید ایستادگی در برابر سفارش ها، رانت ها و امتیازات ویژه در اولویت برنامه های آن قرار گیرد. رویکردی که ضرورت توجه به سرمایه های انسانی و امنیت اجتماعی در آن به عنوان اصلی ترین شاخص ها خودنمایی کند. تغییری که در آن مشارکت همه اقشار جامعه را طلب نماید و اقدامی که بوی عملی شدن به خود بگیرد بیشتر از آنچه هست. به امید آن روز.
